الف: حوزه علمیه گلپایگان
آیت الله گلپایگانی به رغم مشکلات و کمبود امکانات،
تحصیل معارف دینی را آغاز نمود. و روح بلندی که از پدران خود به ارث
برده بود او را بر آن داشت تا به آباء و اجداد طاهرین خود اقتداء
نماید.
او در ضمن چوپانی در سن دوازده سالگی در روستای سعید آباد مقداری از
دروس مقدمات را نزد برادران خویش فرا گرفت.
خاطر نشان می گردد که آیت الله گلپایگانی در سن نه سالگی پدری مهربان،
پرهیزگار و اهل فضل را از دست داده بود و به رغم چنین ضایعه ای دردناک،
مصمم بود چشمه گوارای علم را بیابد .
با این باور، بار سفر را بست و از زادگاه خویش روستای سعید آباد راهی
گلپایگان گردید و علوم عربی، بلاغت و منطق را نزد علمای گلپایگان آموخت
به قدری شوق تحصیل علم و معرفت در وجودش موج می زد که هر روز مسافت بین
روستای سعید آباد و گلپایگان را برای آموختن علم پیاده می پیمود.
ب: حوزه علمیه اصفهان
آیت الله گلپایگانی چند سالی را در گلپایگان به درس و
تحصیل اشتغال داشت تا در سال 1311هـ.ق در حالیکه 16 سال بیشتر نداشت
عازم اصفهان گردید و به مدرسه علمیه الماسیه قدم نهاد.
رفته رفته جدیت وافرش در کسب علوم اهل بیت علیهم السلام و نیز هوش
سرشارش، اساتید مدرسه را مورد توجه قرار داد .
ج. ورود به حوزه علمیه نجف
در حوزه علمیه اصفهان آیت الله گلپایگانی در علوم معقول و منقول موفقیت
هایی به دست آورد و محضر استادان و عالمان وارسته ای را درک نمود اما
این تشنه معارف اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام نمی توانست به این
میزان تحصیلات اکتفاء کند، از این جهت تصمیم گرفت که به عتبات عالیات
عزیمت نماید و نزد استادان و عالمان حوزه علمیه نجف اشرف زانوی ادب بر
زمین زند.
لذا در سال 1319 هـ.ق و در سن 23 سالگی، به جانب عراق حرکت نمود.
هنگامی که می خواست وطن را ترک نماید. علمای گلپایگان با شکوه خاصی او
را بدرقه نمودند.
