آمریکا ، بزرگترین جنایتکار جنگی

هجده سال پیش ، جنایتکاران کاخ سفید ، در اقدامی متجاوزانه و وحشیانه ، هواپیمای مسافری ایران را بر فراز آبهای خلیج فارس سرنگون ساخته و 291 نفر بیگناه را به شهادت رساندند .

روز یکشنبه 12 تیر ماه 1367 مطابق با 3 ژوئیه 1988 ، هواپیمای ایرباس هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران با 275 مسافر و 16 خدمه ، فرودگاه بندر عباس را به مقصد دوبی ترک گفت . سطح پرواز این هواپیما 14000 پا تعیین شده بود . درساعت 10:15 دقیقه محلی و 06:45 دقیقه گرینویچ ، شروع به اوج گیری کرد و در ساعت 10:24 دقیقه به وقت محلی ، سطح پروازی 12000 پا را گزارش کرد و از آن لحظه به بعد دیگر تماسی از طرف خلبان گرفته نشد .
در واقع از این لحظه به بعد ، هواپیما مورد اصابت 2 فروند موشک سطح به هوای ناو « وینسنس » ایالات متحده آمریکا قرار گرفت و در نزدیکی تنگه هرمز ، بین شارجه و بندر عباس در نزدیکی جزیره ایرانی « هنگام » منفجر شد و سقوط کرد .
در این فاجعه انسانی ، تمام سرنشینان هواپیما به شهادت رسیدند . 66 کودک زیر 12 سال و 52 زن در میان قربانیان بودند و 46 تن تبعه کشورهای یوگسلاوی ، کویت ، افغانستان ، هندوستان ، پاکستان ، ایتالیا ، شارجه و دوبی ، از جمله وابسته نظامی پاکستان در ایران و خانواده اش ، در میان کشته شدگان بودند .
متعاقب این تجاوز آشکار، جمهوری اسلامی ایران در روز 14 تیر 1367 ، در نامه ای به رئیس شورای امنیت ، خواستار تشکیل جلسه فوری شورا برای رسیدگی به موضوع شد . 25 تیر 1367 مطابق با 16 ژوئیه 1988 ، شورای امنیت تشکیل جلسه داد . از سوی جمهوری اسلامی ایران دکتر « علی اکبر ولایتی »  وزیر  امور  خارجه  وقت  ایران  ،     و از جانب آمریکا « جورج بوش » معاون وقت رئیس جمهوری آمریکا در جلسه حضور داشتند .

وزیرامور خارجه جمهوری اسلامی ایران ، در فرازی از سخنان خود عنوان کرد :« حضور نظامی آمریکا در خلیج فارس ، تنها منادی مرگ و بی قانونی و شرارت بوده و جز ناامنی چیزی به ارمغان نیاورده است . عمل جنایتکارانه آمریکا در حمله به هواپیمای کشوری ، به هیچ وجه در قالب دفاع مشروع قابل توجیه نیست . »
قطعنامه 616 شورای امنیت ( 1988 )
شورای امنیت سازمان ملل متحد ، پس از استماع سخنان دکتر ولایتی و جورج بوش نماینده وقت آمریکا در سازمان ملل ، در جلسه شماره 2821 خود در تاریخ 20 ژوئیه 1988 ( 29/4/ 1367 ) طرح قطعنامه پیشنهادی را به عنوان قطعنامه شماره 616 تصویب کرد . متن قطعنامه به شرح زیر است :
« شورای امنیت ، با بررسی نامه مورخ 5 ژوئیه 1988 جانشین نماینده دائم جمهوری اسلامی ایران خطاب به رئیس شورای امنیت ، و با استماع بیانات نماینده جمهوری اسلامی ایران ، وزیر امور خارجه علی اکبر ولایتی و سخنان نماینده ایالات متحده آمریکا معاون رئیس جمهوری جورج بوش ، با ابراز تاسف عمیق از اینکه یک هواپیمای غیر نظامی « ایران ایر » در پرواز برنامه ریزی شده بین المللی 655 ، در پرواز بر فراز تنگه هرمز ، بوسیله موشک شلیک شده از ناو جنگی ایالات متحده آمریکا ( وینسنس ) منهدم شد ، با تاکید بر ضرورت تبیین حقایق سانحه توسط بازرسی بی طرفانه ، با اضطراب عمیق از تشنج دائم التزاید در منطقه خلیج { فارس } :
1 – تاسف عمیق خود را از ساقط ساختن هواپیمای غیرنظامی ایران به وسیله موشکی که از یک ناو جنگی آمریکا شلیک شده و تسلیت عمیق خود را به خاطر به خاطر از دست رفتن غم انگیز جان انسانهای بیگناه ابراز می دارد .
2 – همدردی صمیمانه خود را به خانواده های قربانیان سانحه غم انگیز و دولتها و کشورهای آنان اعلام می دارد .
3 – از تصمیم سازمان بین المللی هواپیمایی کشوری در پاسخ به درخواست جمهوری اسلامی ایران مبنی بر ایجاد گروه تحقیق برای بررسی تمام حقایق موجود و جنبه های فنی زنجیره حوادث مربوط به این پرواز و انهدام هواپیما و همچنین از اعلام ایالات متحده آمریکا و جمهوری اسلامی ایران مبنی بر تصمیمشان برای همکاری با بررسی سازمان هواپیمایی کشوری ، استقبال می کند .
4- از تمامی اعضای کنوانسیون 1944 شیکاگو در مورد هواپیمای کشوری بین المللی درخواست می کند که در همه شرایط ، مقررات و رویه های سلامت هوانوردی کشوری بویژه ضمائم آن کنوانسیون به منظور جلوگیری از چنین پیشامدهایی را دقیقا مراعات نمایند .

5- لزوم اجرای فوری و کامل قطعنامه 598 (‌1987)‌شورا را به عنوان تنها مبنای حل جامع ،‌عادلانه ،‌شرافتمندانه و پایدار منازعه میان ایران و عراق ابراز و پشتیبانی خود را از دبیر کل برای اجرای این قطعنامه اعلام و خود را ملتزم به همکاری با دبیر کل برای تسریع در اجرای طرح اجرایی او می نماید . »
در بررسی این قطعنامه ، صرف نظر از کاربرد نام ناقصی به جای خلیج فارس ، و قطع نظر از ارتباطی که در قطعنامه بین مسئله جنگ و ساقط ساختن هواپیمای ایرانی ایجاد شده ، و یا پیش بینی نشدن محکومیت و جبران خسارت وارده و سایر مسئولیتهای ناشی از حمله ، مشاهده می شود که شورای امنیت از شورای ایکائو با آن که یک مرجع فنی و تکنیکی و بالاترین ارگان مسئول امنیت و سلامت پروازهای بین المللی است ،‌به دنبال درخواست جمهوری اسلامی ایران برای تشکیل جلسه رسیدگی به موضوع و پس از بررسی در تاریخ 23/4/1367 (14 ژوئیه 1988) به صدور بیانیه ای بسنده کرد و در آن ضمن ابراز تاسف عمیق و همدردی و با تاکید بر اصل عدم کاربرد زور علیه هواپیماهای غیر نظامی ، کاربرد سلاح علیه یک هواپیمای مسافری (بدون ذکر جزئیات)‌را تقبیح کرد و هیاتی را مامور رسیدگی به موضوع نمود . قطعنامه ی شورای امنیت از نظر محتوا و کلمات به کار رفته در آن ، ‌از بیانیه شورای ایکائو قوی تر و محکم تر است و مضافا اینکه با توجه به ساختار شورای امنیت و جو فشار و تهدیدی که در هنگام تصویب قطعنامه 616 علیه جمهوری اسلامی ایران وجود داشت و نیز وضعیت جبهه های جنگ ،‌می توان صدور قطعنامه 616 را نوعی موفقیت برای جمهوری اسلامی ایران به حساب آورد . جمهوری اسلامی ایران علاوه بر شورای امنیت و شورای ایکائو ، شکایت خود را در دیوان بین المللی دادگستری لاهه نیز مطرح کرد .
در بررسی سانحه مشخص شد که هواپیمای مسافربری برفراز آبهای سرزمین ایران مورد هدف واقع ،‌و در حوالی جزیره هنگام سقوط کرده است . و در این تهاجم ناو وینسنس به آبهای سرزمین ایران تجاوز کرده است . قبل از این واقعه نیز توسط نیروهای آمریکایی ،‌به هواپیماهای گشت ایرانی از لحظه برخاستن از باند بندرعباس تا لحظه فرود اخطار داده می شد . معنای این اقدام آن است که نیروهای آمریکایی حتی برفراز خاک جمهوری اسلامی ایران نیز هواپیماهای ایرانی را مورد تهدید قرار می دادند .
در 8 ژانویه 1988 آمریکاییان مرتکب نقض حریم هوایی ایران برای رهگیری شدند . از دیگر سو نیروهای آمریکایی بدون مجوز شورای امنیت در منطقه حضور پیدا کرده و با نقض بی طرفی در خلیج فارس علیه ایران و به نفع عراق ، عملا در کار بازرسی کشتیها از سوی جمهوری اسلامی ایران ممانعت به عمل آوردند و نیز در مقابل تهاجم عراق به کشتی های تجاری ساکت و در برابر عمل متقابل ایران عکس العمل نشان می دادند و تا آنجا پیش رفتند که سکوهای نفتی ایران و کشتی ایرانی « ایران اجر» را مورد حمله قرار داده و به آتش کشیدند .
ماده 2 (4)‌منشور ملل متحد کلیه اعضا را از تهدید به زور یا استعمال زور علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی هر کشوری که با مقاصد ملل متحد مباینت داشته باشد ،‌منع نموده است .
نیروهای نظامی آمریکا مستقر در آبهای خلیج فارس و دریای عمان در زمان حادثه و قبل از آن ، عملا تمامیت ارضی ایران را با استفاده از انواع ترفندها مورد تجاوز قرار داده و به انحاء مختلف کشتیها و هواپیماهای ایران را مورد تهدید قرار دادند .
حمله آمریکا به هواپیمای مسافربری در حریم هوایی ایران و در مسیر هوایی بین المللی مشخص و اعلام شد ه که نقض قاعده حقوقی عدم توسل به زور و همچنین نقض آشکار تمامیت ارضی یک دولت عضو سازمان ملل می باشد . همچنین مصداق کامل تجاوز مندرج در بند «ب» ماده 3 ضمیمه قطعنامه تعریف تجاوز مورخه 1974 مجمع عمومی سازمان ملل می باشد ، که به استناد آن کاربرد هر نوع سلاح توسط یک دولت علیه سرزمین دولت دیگر ، ‌محاصره بنادر یا سواحل یک دولت توسط نیروهای مسلح دیگر را ، ‌از مصادیق تجاوز دانسته است و دست آخر بند «ت» ماده مزبور، مبین آشکار تجاوز آمریکا به ناوگان هوایی دولت جمهوری اسلامی ایران محسوب می شود .
هر چند مجمع عمومی سازمان ملل در قطعنامه 3314 توجه شورای امنیت را به تعریف تجاوز جلب و به آن توصیه کرده است که در احراز تجاوز ، تعریف مزبور را به نحو مقتضی راهنمای خود قرار دهد ،‌ اما عملا شورای امنیت در قضیه مطروحه با جو حاکم بر شورا از کنار قضیه گذشته و دولت ایران را به اجرای قطعنامه 598 سوق داده است و نهایتا حمایت کامل نسبت به ایمنی هواپیماهای بین المللی و بویژه ممنوعیت مطلق توسل به زور که در ضمیمه دوم کنوانسیون شیکاگو مورد تاکید قرار گرفته و به صورت قاعده مسلم حقوق بین الملل درآمده است ، از طرف شورای امنیت کاملا نادیده گرفته شده است .
عنصر تخصصی سازمان ملل متحد یعنی ایکائو نیز از مسائل سیاسی به دور نمانده و به جای بررسی فنی و ارائه طریق به شورای امنیت به ابراز تاسف و تسلیت به بازماندگان سانحه پرداخت .
به دلیل حاکمیت چنین اوضاعی بر سازمان ملل متحد ، ‌آمریکا پس از سرنگونی هواپیما اعلام نمود که در نظر ندارد هیچ تجدید نظری در دستورات جنگی موجود به عمل آورد و با تشکیل نیروهای تحت فرمان شورای امنیت برای برقراری امنیت در خلیج فارس بکرّات مخالفت کرد .