این حرف‌ها دیگر قدیمی شده! ما امروز یاد گرفته‌ایم که نگوئیم جانبازیم

پیرو جوابیه بنیاد شهید و امور ایثارگران در خصوص گزارش‌های مربوط به جانباز سید هاشم حسینی ، با حضور در مجتمع جانبازان شهرک قائمیه اسلامشهر ، برخی ابعاد جوابیه مذکور را ضمن گفتگو با عده‌ای دیگر از جانبازان مورد تحقیق و بررسی قرار داد .

غلامرضا شفیعی  جانباز 25%  اعصاب و روان است.او که از نیروهای دکتر چمران بوده با حسرت از آن دوران سخن می گوید و از اینکه جایگاه شهدا و ایثارگران در بین مردم و مسئولین در حال کمرنگ شدن است، تأسف می خورد. می گویند 3000روز سابقه حضور در جبهه دارد. جزء نیروی 23مخصوص بوده و در جنگهای نامنظم همراه دکتر چمران فعا لیت می کرده و تقریبا تا پایان جنگ حضور داشته است.

وی در خصوص وضعیت مسکن و زندگی در مجتمع جانبازان گفت : از سال 81در این شهرک زندگی می کنم و در حال حاضرمستاجرم. بنیاد جانبازان به من که دو دختر بزرگ و سرپرستی دختر برادر شهیدم را  دارم یک سوئیت سی وهشت متری دادند!چطور می توانستیم پنج نفر در یک سوئیت 38متری زندگی کنیم؟! بخاطر همین مجبور شدم اینجا را اجاره کنم.

شفیعی افزود : این ساختمانها مناسب جانباز نیست. این جانبازانی که اینجا خانه گرفتند با قرض پول پیش آنرا تهیه کردند و در پرداخت قسط آن تحت فشار هستند. می گویند خانه به جانبازان دادیم اما شرایطش را نمی گویند وضعیت اینجا را انعکاس نمی دهند. از اینکه به اینجا می گویند مجتمع جانبازان واقعا ما زجر می کشیم.

این جانباز دوران دفاع مقدس درباره مشکلات شهرک اظهار داشت : اینجا نه امکانات درمانی و بهداشتی دارد و نه حتی یک آمبولانس که در مواقع ضروری استفاده بشود. در اینجا جانبازان زیر 70%هستند یعنی جانباز60%هم داریم.حتی ما خودمان مثل دوران جبهه و جنگ دورهم جمع شدیم تا شورایی تشکیل دهیم و اینجا را که هیچ امکاناتی ندارد سروسامان دهیم، اما متأسفانه بنیاد با ما هیچ همکاری نمی کند.

وی متذکر شد: شنیدیم که یکی از مسئولین منطقه می گوید از زمانی که جانبازان اینجا آمده اند برای ما مشکل ساز شده اند. مسئله ما چی بود؟مشکل ما گاز بود که اگر این بچه ها نمی رفتند و پیگیری نمی کردند کدام یک از ما هر چند روز یکبار دو تا کپسول را می توانستیم از این طبقات بالا بیاوریم؟

غلامرضا شفیعی تصریح کرد : خیلی زیر فشار روحی و روانی هستیم. وقتی ما را بی ارزش کردند و ارزشها از بین رفت جانبازان دیگر نمی توانند اینجا بمانند.صدوبیست تا جانباز بیشتر اینجا ساکن نیستند. بقیه هرکه توانسته از اینجا رفته.  یک فرد عادی با شرایطی که ما در اینجا داریم نمی تواند زندگی کند .

وی همچنین اظهار داشت : داروهای متعدد اعصاب و روان که ما مصرف می‌کنیم ، روی ظاهر ما تأثیر گذاشته است . باعث شده خیلی‌ها با دید بدی به ما نگاه کنند . فکر می‌کنند که ما معتاد هستیم . بله که ما معتادیم اما معتاد این داروهایمان کرده اند وحالا یکسری انسانهایی  شدیم که بعضی‌ها به نگاه درستی به ما ندارند. آقا این قرصهایی که جانباز برای تسکین دردش می خورد قیافه اش را اینطور کرده. با این برخوردهایی که می شود، خانواده من چه جایگاهی را برای من قائل است!

شفیعی افزود : در سه سالی که اینجا هستیم ، خواستیم آن حرمتها و ارزشها حفظ شود ، چراکه اینها یادگارهای جنگند. اما خیلی سختی کشیدیم . حتی یک جایی یا حسینیه ای برای انجام مراسم مذهبی درشهرک وجود ندارد.هرچه داریم از ایام محرم وصفر است و همه پیام ها در ده روز محرم گفته می شود به همین جهت یک کانتینری تهیه کردیم که جلسات را آنجا برگزار می کنیم. این کانتینر شده حسینیه شهرک .

وی در ادامه گفت :  چقدر در خانه بنشینیم؟ نمی توانیم بیرون بیائیم چون جایی را نداریم. اینجا جوان هایی هستند که با وضعیتی ظاهر می شوند که نمی توانیم تحمل کنیم. همه ما شاید ظاهرا سالم باشیم اما در باطن بیماریم.حتی همسایه هایمان ما را درک نمی کنند چرا؟چون به ما ارزش ندادند.

این جانباز 25%  عنوان کرد : اینجا حصار کشی نشده . زمانی که اینجا را می ساختند ، باید فنس کشی می‌کردند. اما هیچ حفاظی ندارد . همین امنیت شهرک را دچار مشکل کرده . نمی دانیم افرادی که در اینجا رفت وآمد دارند، از کجا آمده اند. خود پاسگاه واوان می گوید اینجا لانه مرکزی اشرار شده است. اینجا 1000واحد است که فقط 120جانباز با خانواده شان در آن زندگی می کنند. این جایگاه زندگی ماست، می خواهیم از هر نظر پاک باشد.عده ای با برخوردهایشان قوه تخلیه روح و روان ما شده اند. البته الان هم دیر نشده . برای بازسازی اینجا ما هنوز هم فعالیت می کنیم .

وی درباره دیدار مسئولین بنیاد شهید و امور ایثارگران از جانبازان و خانواده آنان اظهار داشت : مسئولین بنیاد فقط از روی نقشه می دانند که شهرک قائمیه ومجتمع جانبازان کجاست. خودشان اصلا نیامده اند. دیگر بازدید از خانواده جانبازان تمام شد. این حرفها دیگر قدیمی شده! ما امروز یاد گرفته‌ایم که نگوئیم جانبازیم. یکسری از مطالب را فقط بزرگ نمایی می کنند. به تبلیغات توجه نکنید . نگاه نکنید یکسری از مسائل را توی بوق و کرنا می کنند. این حرف شما که آیا می آیند به شما سر بزنند عجیب است. این سرکشی کار سختی نیست اما این راحتی ها هم دیگر سخت و قدیمی شده است.

شفیعی افزود : امروزه بچه های بنیاد یاد گرفته اند در همان نظام اداری خودشان کار کنند و تنها من جانباز بروم آنجا. آنهم اگر خواستند وتوانستند کار مرا راه بیاندازند. الان در بنیاد ما با افرادی روبرو هستیم که از جنگ و دوران جبهه چیزی نمی دانند. حق هم دارند. حالا من بگویم از بچه های دوران دکتر چمران هستم چه سودی دارد؟چون کارمندان بنیاد عوض شده اند. از گذشته و حال ما خبر ندارند. نمی گویند این جانباز که کیلومترها در سرما و گرما با شرایط بد مالی آمده ، حالا کارش را راه بیاندازیم تا دوباره نیاید. این فکر وجود ندارد.خانواده هایی که جانبازانشان شهید می شوند را خود بچه های اینجا سرکشی می کنند. ببینند زن و بچه هایشان در چه حالی هستند اما از بنیاد به اینها هم سر نمی زنند.

وی متذکر شد : هرسال می‌روند مناطق عملیاتی را زیارت می‌کنند . کار خیلی خوبی است . باید هم انجام شود . اما اینها بچه های جنگند، بیایند این یادگارهای جنگ را ببینند. حدود پنج ماه پیش در فرهنگسرای بهمن در عرض پنج دقیقه از بچه های جنگ گفتیم از این بچه هایی که امروز حصاری دور آنها کشیده اند.اما چه تأثیری داشت؟

جانباز دوران دفاع مقدس تصریح کرد : والله قسم ما برای مسائل مادی ارزش قائل نبودیم. درد ما از بین رفتن ارزشهاست. درد ما این طرز برخوردهاست. به قول یکی از دوستان قرار نبود جانباز تعیین درصد شود. من که جانباز سال 61هستم، سال 79دنبال جانبازیم رفتم.اصلا دنبال درصد نبودیم. تا وقتی هستیم این برخورد را می کنند . بعد از مرگ ما هم با خانواده مان چه برخوردی می شود؟چه کسی از آنها پشتیبانی می کند؟

غلامرضا شفیعی در پایان با  یاد برادر جانباز شهیدش گفت : برادر خودم کارشناس متالوژی بود جانباز 70%  که شهید شد . برادر من اگر می خواست دنبال تخصصش می رفت دیگر نیاز به این حقوق نداشت. من خودم خجالت می کشم می گویم جانبازم وقتی این افراد پاک و مخلص را می بینم.الان ما دربین خانواده یک حالت داریم وبین مردم وهمان هایی که یک روز همدرد بودیم یک حالت داریم.

منبع:گروه دفاع مقدس خبرگزاری مهر