جنگ خيبر
خيبر يا بهتر بگوييم وادى خيبر، هفت دژ بود،
در سرزمين حاصلخيزى در شمال مدينه به فاصله سى و دو فرسنگ، كه پناهگاه
مهم يهوديان بود. يهوديان بيش از
پيش توطئه مى‌كردند و مزاحم مسلمانان بودند.
پيامبر اسلام (ص) تصميم گرفت اين افراد منافق را سر جاى خود بنشاند و شر
آنها را دفع كند. بدين جهت دستور فرمود مسلمانان براى فتح خيبر عازم آن
ديار
شوند. پس از تلاش و مقاومت بسيار اين سنگرها - يكى پس از ديگرى - فتح
شد.
پس از فتح دژهاى خيبر يهوديانى كه در قريه "فدك" - در 140 كيلومترى مدينه
مى‌زيستند
- بدون جنگ و مقاومت تسليم شدند و سرپرستى پيامبر (ص) را بر خود
پذيرفتند.
برابر قوانين اسلام، جاهايى كه بدون جنگ تسليم مى‌شوند مخصوص پيامبر
(ص) است.
اين قريه را رسول مكرم (ص) به دخترش فاطمه زهرا (س) بخشيد، كه
ماجراى غصب
آن، تا زمان عمر بن عبد العزيز در تاريخ ثبت است و ما در زندگى نامه
فاطمه
زهرا (س) از آن سخن مى‌گوييم.
