صبح اميد

عشقت انـــــــــدر دلِ ويرانه ما منزل كرد        آشنا آمــــد و بيگانـــــــــه مرا زين دل كرد

لبِ چـــــون غنچه گل، بازكن و فاش بگو         سرّ آن نقطه كه كـار من و دل مشكل كرد

يــــاد روى تو، غم هر دو جهان از دل برد         صبح امّيـــــد، همه ظلمت شب باطل كرد

جان من، گر تو مرا حاصلى از عمر عزيز؟         ثمر عمر جـز اين نيست كه دل حاصل كرد

آشنا گــر تويى، از جور رقيبم غم نيست         روى نيكـــــــوى تو هر غم ز دلم، زايل كرد

نــــرود از سر كوى تو چو "هندى" هرگز           آن مسافر كه در اين وادى جان منزل كرد