كيفيت يا كميت ؟
از بحث گذشته نتيجه جالبی بدست میآيد و آن اينكه : آنچه در حساب خدا مايه ارزش اعمال است كيفيت است نه كميت . توجه نكردن به اين نكته سبب شده گروهی از مردم در برخی از اعمال فوق العاده با ارزش اولياء خدا وقتی كه حجم اجتماعی آنها را كوچك ديدهاند افسانه سازی كنند . مثلا درباره انگشتری كه اميرالمؤمنين علی ( ع ) در حال ركوع به فقير دادند و آيه دربارهاش نازل گشت گفتهاند ارزش آن معادل خراج سوريه و شامات بوده است ، و برای اينكه مردم باور كنند ، شكل روايت به آن دادهاند . به نظر اينان شگفت بوده است كه درباره انفاق يك انگشتر حقير ، آيهای عظيم از قرآن نازل شود ، و چون نتوانسته اند اين معنی را باور كنند افسانه سازی كرده بهای مادی آن را بالا بردهاند ، فكر نكردهاند انگشتری كه معادل خراج سوريه و شام باشد ، در مدينه فقير و بيچاره ، زينت بخش دست علی (ع) نخواهد بود . فرضا چنين انگشتری در دست علی (ع) میبود او آن را به يك گدا نمیداد بلكه با چنان انگشتری مدينه را آباد میكرد و همه بينوايان شهر را نجات میداد . عقل افسانه سازان درك نكرده است كه عمل بزرگ در نزد خدا حسابی غير از حسابهای مادی دارد ، گويی ايشان پنداشته اند كه گرانقيمت بودن انگشتر چشم خدا را - معاذ الله - خيره كرده و او را وادار به تحسين كرده است كه آفرين به علی ، چه كار بزرگی انجام داد ! نمیدانم اين كوته فكران ، درباره قرصههای جوينی كه علی ( ع ) و خاندانش انفاق كردند و سوره " هل اتی " در شأن آنان نازل شد چه فكری كردهاند ؟ لابد در آنجا هم میگويند آرد آن نانها از جو نبوده مثلا براده طلا بوده است ! نه ، چنين نيست . اهميت عمل علی ( ع ) و خاندانش از جنبه مادی كه نظرهای ما را جلب میكند نيست ، اهميت عمل آنان در اين است كه عملی پاك و صد در صد خالص برای خدا بوده است ، در آن حد از اخلاص كه برای ما قابل تصور هم نيست ، اخلاصی كه برای ما قابل تصور هم نيست ، اخلاصی كه در ملكوت اعلی انعكاس يافته و عكس العمل تمجيد و تحسين به وجودپاورقی : . 1 بينة / . 5