اين عمليات لياقت نمي خواهد
در عمليات كربلاي 4 بر خلاف كربلاي 5 اوضاع منطقه چندان بر وفق مراد نبود.
ماست ترشي بود از تغارش پيدا! بچه ها موفق به تثبيت مواضع به دست آمده
نشدند و با دادن كشته و زخمي قابل توجه عقب نشيني كردند. معمول بود كه گفته
مي شد خدا گلچين مي كند، مصداق شعر حافظ: هزار نكته غير حسن ببايد كه تا
كسي / مقبول طبع مردم صاحبنظر شود. تشخيص درستي هم بود. رفتنيها با آنها كه
بيخ ريش صاحبشان بودند كه به اصطلاح توماني هيجده ريال توفير مي كردند. لذا
از تعارفات كه مي گذشتيم به هر كس التماس دعا نمي گفتند، به معني خاص
كلمه! و از هر كس حلاليت نمي طلبيدند و يادگاري نمي گرفتند و آنجا كه اين
تميز و تشخيص نبود و به كسي مي گفتند، اگر شهيد شدي، پاسخ مي شنيدند: ما
لياقت نداريم! در كربلاي 4 كار به جايي رسيده بود كه اگر برادري مي خواست
بگويد ما كه لياقت ... مي گفتند: خيالت راحت باشد اين عمليات خيلي لياقت
نمي خواهد، آنقدر كه فرار نكني و پاي كار باشي كافي است!
از کتاب فرهنگ جبهه جلد
سوم (شوخ طبعی ها) نوشته سید مهدی فهیمی
