|
ش
(اسلامشهر): فرق شفا گرفتن ما [شیعیان] با کسانی که از طرق کانال‌های
ماهواره‌ای، چوب، سنگ و غیره شفا می گیرند (که من اعتقادی به آنان
ندارم)چیست؟
تشیع بر این باور حقه و قابل اثبات است که هیچ مبدأ صدوری به غیر از حق
تعالی «رب العالمین» وجود ندارد و به غیر از او هر چه هست، مانند
انسان، محدود، فقیر و محتاج است، حتی ملائک و انبیاء و اولیای الهی
(ع)، چه رسد به سنگ و چوب و غیره! چنان چه وقتی به حضرت ابراهیم (ع)،
همین خورشید، ستاره، سنگ، چوب و غیره را به عنوان «رب»، یعنی صاحب
اختیار – تربیت کننده‌ی امور و قادر به تصرف در همه‌ی احوال همه‌ی
مخلوقات – و از جمله انسان – معرفی می‌کنند، او می‌فرماید:
(الشعراء): «فَإِنهَُّمْ عَدُوٌّ لىِّ إِلَّا رَبَّ الْعَالَمِينَ(77)
الَّذِى خَلَقَنىِ فَهُوَ يهَْدِينِ(78) وَ الَّذِى هُوَ يُطْعِمُنىِ
وَ يَسْقِينِ(79) وَ إِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ(80) وَ الَّذِى
يُمِيتُنىِ ثُمَّ يحُْيِينِ(81) وَ الَّذِى أَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لىِ
خَطِيَتىِ يَوْمَ الدِّينِ(82) الَّذِى خَلَقَنىِ فَهُوَ هَْدِينِ(78)
وَ الَّذِى هُوَ يُطْعِمُنىِ وَ يَسْقِينِ(79) وَ إِذَا مَرِضْتُ
فَهُوَ يَشْفِينِ(80) وَ الَّذِى يُمِيتُنىِ ثُمَّ يحُْيِينِ(81) وَ
الَّذِى أَطْمَعُ أَن يَغْفِرَ لىِ خَطِيَتىِ يَوْمَ الدِّينِ(82)».
ترجمه: (همه آنها) دشمن منند مگر پروردگار جهانيان - كسى كه مرا آفريده
و او هدايتم مىكند - كسى كه هم او غذايم مىدهد و آبم مىدهد - كسى كه
وقتى بيمار شدم شفايم مىدهد - و كسى كه مرا مىميراند و دوباره
زندهام مىكند - و كسى كه طمع دارم روز رستاخيز گناهم را بيامرزد.
پس، در هیچ امری و از جمله شفای بیماری، هیچ مبدأ صدوری به غیر از
رب‌العالمین وجود ندارد.
اما، باید دقت نمود که خداوند حکیم نیز عالم هستی و هر چه در آن هست را
بر اساس علم و روابط علّی خلق نموده است. لذا قوانین بسیار علمی و
متقنی بر جهان حاکم است. پس اعتقاد به پروردگار دلیل نمی‌شود که کسی
بتواند و یا مایل باشد که امور از غیر طریق خودش محقق گردد. چنان چه
می‌فرماید: «خداوند ابا دارد از این که کاری را به غیر از طریق و
اسبابش به انجام رساند». لذا در عین حال که اسباب (هر چه که باشد)،
امکان و قدرت ذاتی ندارند، به کار گرفتن آنها ضرورتی اجتناب ناپذیر
است. و به همین دلیل فرمود:
«يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ
الْوَسيلَةَ وَ جاهِدُوا في سَبيلِهِ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ».
(المائده - 35)
ترجمه: اى كسانى كه در زمره‌ی مؤمنين در آمدهايد، از خدا پروا داشته
باشيد، و در جستجوى وسيلهاى براى نزديك شدن به ساحتش درآیید و در راه
او تلاش كنيد، باشد كه رستگار گرديد.
پس، انسان به ناچار برای نوشیدن آب هم به دنبال وسایل مربوطه‌اش
می‌گردد، اما در عین حال می‌داند که این وسایل نیستند که او را سیراب
می‌کنند، بلکه خداوند است که آب، وسایل و سیرابی را در اختیار او قرار
داده است. شفای بیماری نیز از این قاعده مستثنیٰ نمی‌باشد و از هیچ
مسلمانی پذیرفته نیست که بدون اقدام برای معالجه، مترصد بهبود خود از
راه‌های دیگر باشد. اما بدیهی است که در تشیع این وسایل و راه‌های
متفاوت (مانند ماده‌گرایان)، فقط به طبیب و دارو و طبیعت خلاصه
نمی‌گردد، بلکه دعا، توسل، شفاعت، صدقه، نذر و ... نیز در زمره‌ی همین
وسایل است که برای برخورداری از نعمات الهی (مانند شفای بیماری)، مورد
توجه قرار می‌گیرد.
اما در خصوص پاسخ گرفتن کفار از اینترنت، چوب یا سنگ و ...، لازم است
دقت شود که هیچ کدام از آنها قابلیت اثر بخشی در شفا و بهبودی را
ندارند. بلکه در وجود مادی انسان نیز، قدرت‌های بسیار، اما محدودی وجود
دارد که القا، اراده، ظنّ، باور و ... از جمله آنان است. پس یک کافر هم
(بنا بر قاعده‌ی حکمت الهی) می‌تواند در بهبود برخی از بیماری‌های
روانی یا مثلاً سردرد خود از تلقین و اراده کمک بگیرد، هم چنان که
می‌تواند با کشف علوم الهی در خلقت، دارویی تولید نماید و بیماری‌های
جسمی خود (مثل عفونت یا ...) را بهبود بخشد. اما او [کافر] گمان می‌کند
که آن چوب، سنگ، یا دارو او را شفا بخشیده است. در حالی که چنین نیست،
بلکه این قاعده‌ی الهی است که مثلاً تمرکز و تلقین فلان اثر را داشته
باشد و مثلاً فلان دارو، فلان تأثیر را بگذارد. اما در عین حال بیمار،
شفا، دارو و ... همه در ید قدرت اوست و تأثیر آنها نیز به حکمت و
اراده‌ی او صورت می‌پذیرد.
پس، یکی از تفاوت‌های شیعه با دیگران در این امر، این است که شیعه بر
اساس علم با واقعیت‌های عالم هستی مواجه می‌شود و از امکانات و وسایل
موجود [از جمله دعا یا توسل] بهره می‌برد و هدفش نیز نیل به کمال و
کمال مطلق (خداوند متعال) است، اما کافر، به دنبال ظنّ و گمان خود حرکت
می‌کند! ولی جهان بر طبق ظنّ او خلق نشده است. لذا رشد نمی‌کند و به
کمال نمی‌رسد و هم چنان در گمان‌های نادرست خود فرو می‌رود.
«أَلا إِنَّ لِلَّهِ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ وَ ما
يَتَّبِعُ الَّذينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ شُرَكاءَ إِنْ
يَتَّبِعُونَ إِلاَّ الظَّنَّ وَ إِنْ هُمْ إِلاَّ يَخْرُصُون». (یونس
– 66)
ترجمه: آگاه باشيد كه هر كس (و هر چيز) كه در آسمانها و زمين است ملك
خدا است، و آن چه را مشركان از غير خدا پيروى مىكنند گمان باطلى بيش
نيست، كار آنها تنها حدس و تخمين است.
x-shobhhe.com | 
