را در ياد داشتن نيز هست . اين حقيقتی است كه حقيقت عبادت باز يافتن
و پيدا كردن " خود " است اما نه اين خود حيوانی بلكه آن خود حقيقی ،
خود ملكوتی در عبادت و ياد خداست كه انسان ، خود را پيدا میكند ، خود
را واقعا باز میيابد تعبيری دارد اميرالمؤمنين علی عليه السلام بسيار عالی
در غرر و در آمدی است میفرمايد : « عجبت لمن ينشد ضالته و قد اضل نفسه
فلا يطلبها » ( 1 ) من تعجب میكنم از مردمی كه وقتی چيزی را گم میكنند
دستپاچه دنبال گم شده شان هستند ( انگشترش را گم میكند میگردد آن را
پيدا كند ، كتكش را گم میكند میگردد پيدا كند ، الاغش را گم میكند
میگردد پيدا كند ) چطور اينها خودشان را گم كرده اند ولی دنبال اين
نيستند كه خودشان را پيدا كنند ؟ ! ای بيچاره كه وقتی كتت را گم میكنی
اينهمه دنبال اين هستی كه از كجا بروم پيدايش كنم ، و از اين و آن سراغ
میگيری ، ببين آيا خودت را پيدا كرده ای ؟ اگر خودت را گم كرده باشی از
|