را در ياد داشتن نيز هست . اين حقيقتی است كه حقيقت عبادت باز يافتن‏
و پيدا كردن " خود " است اما نه اين خود حيوانی بلكه آن خود حقيقی ،
خود ملكوتی در عبادت و ياد خداست كه انسان ، خود را پيدا می‏كند ، خود
را واقعا باز می‏يابد تعبيری دارد اميرالمؤمنين علی عليه السلام بسيار عالی‏
در غرر و در آمدی است می‏فرمايد : « عجبت لمن ينشد ضالته و قد اضل نفسه‏
فلا يطلبها » ( 1 ) من تعجب می‏كنم از مردمی كه وقتی چيزی را گم می‏كنند
دستپاچه دنبال گم شده شان هستند ( انگشترش را گم می‏كند می‏گردد آن را
پيدا كند ، كتكش را گم می‏كند می‏گردد پيدا كند ، الاغش را گم می‏كند
می‏گردد پيدا كند ) چطور اينها خودشان را گم كرده اند ولی دنبال اين‏
نيستند كه خودشان را پيدا كنند ؟ ! ای بيچاره كه وقتی كتت را گم می‏كنی‏
اينهمه دنبال اين هستی كه از كجا بروم پيدايش كنم ، و از اين و آن سراغ‏
می‏گيری ، ببين آيا خودت را پيدا كرده ای ؟ اگر خودت را گم كرده باشی از