قرآن میگويد: " « وقودها الناس و الحجاره »" انسانها و سنگها مايههای
احتراق هستند ، اين سنگها يعنی انسانها ، آنجا كه میگويد انسانها ، يعنی
انسانها با آن جسمشان ، انسانها با آن اعمال تجسميافتهشان ، ولی آن آتش
منحصر به آتش جسمانی نيست : " والحجاره " و دلهای سنگشان .
" « يا ايها الذين امنوا قوا انفسكم و اهليكم نارا وقودها الناس و
الحجاره عليها ملائكه غلاظ شداد » " بر آن آتش از فرشتگان خشن و قوی
مسلطاند " « لايعصون الله ما امرهم »" سنت الهی و امر الهی و جريان
كار الهی را يك ذره تخطی نمیكنند ، آن ناموس الهی كه بايد اجرا شود
بدون تخطی به وسيله آنها اجرا میشود ، و هر چه كه در دستور خلقت و قضا و
قدر الهی به آنها امر شود كه اجرا شود آنها فقط مامور اجرا هستند و جز
اين چيزی نيست .
پس اين آيه به تناسبی كه در آيه پيش سخنی از زنان پيغمبر بود يكمرتبه
خطاب به عموم مومنين كرد و آن مساله مسووليت نهايیای كه انسانها در
برابر خودشان و در برابر خاندانشان دارند [ مطرح كرد كه ] خود را نگه
داريد ، خود را آنچنان بسازيد كه چنين عاقبتی نداشته باشيد ، و خاندانتان
را آنچنان بسازيد كه [ كار آنها ] به چنين عواقبی منتهی نشود .
حال ، اينكه " خاندانتان را اينچنين بسازيد " اين مسووليت در چه حد
است ؟ میگويند وقتی كه اين آيه نازل شد يكی از اصحاب پيغمبر را ديدند
كه در كنار خانه پيغمبر سخت میگريد . حضرت سوال كردند چرا میگريی ؟
گفت : يا رسولالله ! من تا حالا درباره خودم فكر میكردم ، حالا میبينم يك
مسووليت بزرگتری دارم ، من چطور میتوانم آنها را حفظ كنم ؟ فرمود :
مسووليت تو يك حدی دارد ، كه
|