نمی‏بينند : نعمت چيست ؟ مگر جز سلامتی و پول ، نعمتی هم در دنيا وجود
دارد ؟ پول نعمت مطلق ، سلامتی نعمت مطلق ، اولاد و فرزندان و عشيره‏
نعمت مطلق ، هر كسی كه خدا اينها را به او داد ، اينها نعمت مطلق است‏
و نعمت مطلق هم دليل بر تقرب در نزد خداست . مسلم اگر چيزی نعمت‏
علی‏الاطلاق باشد دليل بر قرب انسان به خداست . بلايا چيست ؟ مگر جز فقر
بلايی وجود دارد ؟ مگر جز بيماری بلايی وجود دارد ؟ مگر جز تنهايی و بی‏كسی‏
بلايی در دنيا وجود دارد ؟ پس هر كس اين‏طور بود خدا زده است : فلان‏كس‏
يك آدم خدا زده است . ما خدا زده هستيم ، اگر خدا زده نبوديم كه اينهمه‏
فقير نبوديم ، اگر خدا زده نبوديم كه تن ما سالم می‏بود . درصورتی كه‏
مطلب اين‏طور نيست . عكسش هم نيست كه مال و ثروت بلاست ، فقر نعمت‏
است . هيچ‏كدام از اينها نيست . مال و ثروت با نوع عكس‏العملی كه انسان‏
با داشتن مال و ثروت نشان بدهد مشخص می‏شود كه بلاست يا نعمت . مال ،
ثروت ، سلامت ، فرزندان برای يك انسانی كه اينها را نعمت خدا می‏بيند و
می‏داند و مغرور نمی‏شود و شكر اين نعمتها را بجا می‏آورد ، يعنی اين نعمتها
را آنچنان استفاده می‏كند كه رضای الهی در آنهاست ، می‏شود نعمت . همينها
به علاوه غرور و اسراف در نعمتهای خدا و خرج‏كردن در راه نامشروع يا
درآوردن از راه نامشروع ، نقمتهای الهی است . فقر هم همين‏طور است . ای‏
بسا مردمی كه با داشتن فقر جهنمی هستند ، برای اينكه عكس‏العملی كه در
اين زمينه نشان می‏دهند عكس‏العمل ناسپاسی ، نارضايی ، ناشكری ، كفرگويی و
امثال اينهاست .
پس افرادی ممكن است كه متنعم به نعمتهای ظاهری باشند و هيچ اشكالی در
كارشان پيش نيايد ، بيشتر بايد از اين وحشت كنند كه نكند ما