سرچشمه رهبانیت و صوفی گری از کجاست؟

رهبانیت به معنای ترس است و منظور از آن ترس از خداست. آیه ۲۷ سوره حدید نشان می دهد نوعی رهبانیت مطلوب در میان مسیحیان وجود داشته است، هرچند در آیین مسیح، دستور الزام آوری به آنها داده نشده بود، اما پیروان مسیح رهبانیت را از حد و مرز آن  بیرون بردند و به انحراف و تحریف کشاندند
به همین دلیل، اسلام به شدت آن را محکوم کرده است. در حدیث معروفی می خوانیم: «در اسلام رهبانیتی وجود ندارد». از جمله بدعت های زشت مسیحیان در زمینه رهبانیت، تحریم ازدواج برای مردان و زنان تارک دنیا و منشور انزوای اجتماعی و پشت پا زدن به وظایف انسان در اجتماعی و انتخاب صومعه های دورافتاده برای عبادت و زندگی در محیطی دور از اجتماع بود
 انسان موجودی است که برای زندگی در اجتماعی ساخته شده و تکامل معنوی و مادی او نیز در همین است که زندگی جمعی داشته باشد. از این روز هیچ یک از مذاهب آسمانی، این وجه را از انسان نفی نکرده بلکه پایه های آن را محکم تر کرده اند. خداوند در انسان غریزه جنسی را برای حفظ نسل آفریده و هرچیزی که آن را به طور مطلق نفی کند، بی شک باطل است.
 روزی پیامبر (ص) به ابن مسعود فرمود: می دانی رهبانیت از کجا پیدا شد؟ عرض کرد: خدا و پیامبرش آگاه ترند. 
پیامبر فرمودند: بعد از عیسی (ع) جمعی از جباران ظهور کرند و مومنان سه مرتبه با آنها پیکار کردند، شکست خوردند. پس به بیابان ها متواری شدند و به انتظار ظهور پیامبری که عیسی (ع) وعده اش را داده بود، در غار کوه ها به عبادت مشغول گشتند. بعضی از آنها بر دین خود باقی ماندند و بعضی راه کفر در پیش گرفتند.
پس فرمود آیا می دانی رهبانیت امت من چیست؟ عرض کرد خدا و رسولش آگاه ترند.
پیامبر فرمودند: هجرت و جهاد و نماز و روزه و حج و عمره.
 همچنین در حدیث دیگری از پیامبر اکرم (ص) داریم: رهبانیت امت من نماز شب است.
 باید توجه داشت که زهد اسلامی به معنای سادگی زندگی و حذف تجملات و اسارت نیافتن در چنگال مال و مقام است و هیچ ارتباطی با رهبانیت ندارند، زیرا رهبانیت به معنای جدایی و بیگانگی از اجتماع است و زهد به معنای آزادگی و وارستگی به خاطر اجتماعی زیستن است.

منبع: خبرگزاری فرهنگ نیوز