غزل های حافظ شیرازی

 غزل

مژده اى دل كه مسیحا نفسى مى‏آید                  كه ز انفاس خوشش بوى كسى مى‏آید

ز غم هجر مكن ناله و فریاد كه من               زده‏ام فالى و فریاد رسى مى‏آید

از آتش وادى ایمن نه من خرم و بس            موسى آنجا بامید قبسى مى‏آید

هیچكس نیست كه در كوى تواش كارى نیست            هر كسى آنجا بطریق هوسى مى‏آید

كس ندانست كه منزلگه معشوق كجاست             اینقدر هست كه بانگ جرسى مى‏آید

جرعه‏اى ده كه به میخانه ارباب كرم             هر حریفى ز پى ملتمسى مى‏آید

دوست را گر سر پرسیدن بیمار غمست             گو بران خوش كه هنوزش نفسى مى‏آید

خبر بلبل این باغ بپرسید كه من             ناله‏اى مى‏شنوم كز قفسى مى‏آید

یار دارد سر صید دل حافظ یاران             شاهبازى به شكار مگسى مى‏آید

غزل

بیا كه رایت منصور پادشاه رسید                  نوید فتح و بشارت به مهر و ماه رسید

جمال بخت ز روى ظفر نقاب انداخت             كمال عدل به فریاد داد خواه رسید

سپهر دور خوش اكنون زند كه ماه آمد              جهان به كام اكنون رسد كه شاه رسید

ز قاطعان طریق این زمان شوند ایمن              قوافل دل و دانش كه مرد راه رسید

عزیز مصر بر غم برادران غیور                      ز قعر چاه بر آمد باوج ماه رسید

كجاست صوفى دجال چشم ملحد شكل              بگو بسوز كه مهدى دین پناه رسید

صبا بگو كه چها بر سرم در این غم عشق         ز آتش دل سوزان و برق آه رسید

ز شوق روى تو جانا بر این اسیر فراق              همان رسید كز آتش به برگ كاه رسید

مرو بخواب كه حافظ ببارگاه قبول              ز ورد نیم شب و درس صبحگاه رسید

 

یكى به سكه صاحب عیار ما نرسد

به حسن خلق و وفا كس به یار ما نرسد              تو را در این سخن انكار كار ما نرسد

 اگر چه حسن فروشان به جلوه آمده‏اند                  كسى به حسن و ملاحت‏به یار ما نرسد

بحق صحبت دیرین كه هیچ محرم راز                  بیار یك جهت‏حق گذار ما نرسد

هزار نقد به بازار كائنات آرند                            یكى به سكه صاحب عیار ما نرسد

دریغ قافله عمر كانچنان رفتند                         كه گردشان به هواى دیار ما نرسد

هزار نقش برآید ز كلك صنع و یكى              به دلپذیرى نقش نگار ما نرسد

دلا ز طعن حسودان برنج و ایمن باش             كه بد به خاطر امیدوار ما نرسد

چنان بزى كه اگر خاك ره شوى كس را             غبار خاطرى از رهگذار ما نرسد

بسوخت (حافظ) و ترسم كه شرح قصه او             به سمع پادشه كامكار ما نرسد

دیوان حافظ شیرازى