|
مدح و منقبت سلطان علیّ بن موسی الرّضا علیه السلام |
كبوتــر حــرم
كاشــكی من كبوتــر حــرم بــودم
می‌مونــدم كنــار اون منــاره‌هــا
یا بـــــرای دیـــــدن همیشـــــگیت
می‌شــدم یــكی از اون سـتاره‌هـا
آقـا جـون؛ دلـم گرفته، بی كسم
تو بگیــر دســتِ منــو كه می‌تونـی
بــه دادِ دل‌هــای ِ بــی‌پنــاه بـرس
هــمه غصــه‌هامو، تــو می‌دونــی
می‌دونـــم غریبـــی اما آقاجـــون
همیشــه غریــب نــوازی می‌كنــی
دل شكسـته‌هـا، می آن كنـارِ تو
همه رو، یه جوری راضی می‌كنی
هر كســی بیــاد پیشـت امام رضـا
نـــمی‌زاری تـــو كه ناامیـــد بــره
كاری می‌كنی كه هر شكسته دل
وقتـی كه بـه كام خـود رسـید بـره
من گنـــه كارم و اینـــو می‌دونــم
عاقبـــت منــو شــفاعت می‌كنــی
هر كســی چنــگ بزنــه بــه دامنــت
همیشــه از اون حمایــت می‌كنــی
ایـن دفـه حس می‌كنم یه جوری‌ام
مثــل كفتــری كه پــرواز می‌كنـه
وقتـــی كه می‌آد رو گنبـــد طلا
بـه هـمه، از اون بالا نـاز می‌كنـه
سیدمهدی طباطبایی
ضامن آهو
مردی كه آســمان بــه زمین داده بود كو
در ســـجده‌اش شـــبانه غــزل می‌ســرود كو
مردی كه از مدینـه به این خاك پا گذاشت
روشـــن‌تـــر از ســتاره و خورشــید بـود كو
آن مرد ســبز پـوش، غزل نوش هشتمین
در كوچــــه‌هــــا نـــماز، اقـــامه نـــمود كو
مردی كه بـــــا طنیـــــن لا الای خـــود
گرد و غبـــــار، از تــــن شــــهری زدود كو
دسـتی اشـاره كرد و خروشـید رود شهر
آن دســــــت و آن تلاطــــــم و امواج رود كو
یــك مرد نیســت كه ضامن آهو شود چرا
نـــور الهـــدی، چـــراغ خــدا، مرد جــود كو
امشــب چگونــه وصـف كنـم ماهتـاب را
دعبــــل كه آفتــــاب جهــــان را ســــتود كو
بـــا من بخـــوان ترانــه سرســبز بــاغ را
ای ســـــروناز نغـــــمه گل در ســـــجود كو
آنجاســت ســمت بــاور دل، بـاغ آسمان
مأمون كه روی بســــــتر زر می‌غنـــــود كو
بـا یـك بغل شكوفه و گل می‌رسد بهار
مردی كه بــــال چلچلــــه را می‌گشــــود كو
فـــردوس، امتــداد مســیر نـگاه اوسـت
ای ابرهـــــــای معجــــــزه، رود خلــــــود كو
بــاران! ببــار تــا هــمه ایــمان بیاوریـم
در آیــــه‌هـای چشـم تـــو ابـــر كبـــود كو
ایـن روزهای سبز كه میلاد این گل است
در رقص واژه‌ها، دف و نی، چنگ و عود كو
علی دولتیان
