ساجده

  سَجَدَ- سُجوداً: إنحنى، خاضعاً، وضع جبهته بالأرض متعبداً.
زنى را كه پيشانى بر درگاه حضرت حق بسايد، ساجده گويند.
فاطمه ی زهرا عليهاالسلام پس از ولادت بر خداوند سجده كرد.
قالت خديجة رضي‏اللَّه‏عنها:
«كانت فاطمة تحدث في بطن امّها، و لمّا ولدت، فوقعت حين وقعت على الأرض «ساجدة» رافعة إصبعها،
حضرت خديجه عليهاالسلام فرمود: فاطمه آنگاه كه در رحم مادر بود با مادر خود سخن مى‏گفت و آن زمان كه متولد شد، بر زمين سجده كرد و انگشتان خود را به طرف آسمان گرفت.» (1)

  1- فاطمه ی زهراء بهجة قلب المصطفى، ج 1، ص 183 از سيرة الملا، ذخايرالعقبى، ص 45، نزهة المجالس ج 2، ص 227.