| قُلْ لِلْمُغيَّبِ تَحْتَ اَطْباقِ الثَّرى |
اِنْ كُنْتَ تَسْمَعُ صَرْخَتى وَنِدائيا
|
| بگو بدانكه در زير توده هاى خاك پنهان شده |
كه اگر تو فرياد و نداى مرا مى شنيدى
|
| صُبَّتْ عَلىَّ مَصآئِبٌ لَوْ اَنَّها |
صُبَّتْ عَلَى الاْيّامِ صِرْنَ لَيالِيا
|
| كه فرو ريخته بر من مصيبتهايى و اگر آنها |
بر
روز روشن فروريخته بود شب تار مى گشت
|
| قَدْ كُنْتُ ذاتَ حِمىً بِظِلِّ مُحَمَّدٍ |
لا اَخْشَ مِنْ ضَيْمٍ وَكانَ حِمالِيا
|
| براستى كه من در سايه محمد پشتيبانى داشتم |
و
ترسى از ظلم كسى نداشتم و او جوركش من بود
|
| فَالْيَوْمَ اَخْضَعُ لِلذَّليلِ وَاَتَّقى |
ضَيْمى وَاَدْفَعُ ظالِمى بِرِدآئيا
|
| ولى امروز در برابر اشخاص خوار فروتن گشته واز ستم |
بر خود مى ترسم و ستمگرم را با جامه دور مى كنم
|
| فَاِذا بَكَتْ قُمْرِيَّةٌ فى لَيْلِها |
شَجَناً عَلى غُصْنٍ بَكَيْتُ صَباحِيا
|
| پس اگر مرغ قُمرى شبانگاه بگريد |
از روى
اندوه بر شاخسارى من در روز بگريم
|
| فَلاََجْعَلَنَّ الْحُزْنَ بَعْدَكَ مُونِسى |
وَلاَجْعَلَنَّ الدَّمْعَ فيكَ وِشاحِيا
|
| قرار دهم اندوه را پس از تو مونس خود |
و دانه
هاى اشك را بصورت گردن بندى درآورم
|
