دو سنت معمول ميان ائمه عليهم السلام
شما دو سنت را در ميان همه ائمه میبينيد كه به طور وضوح و روشن هويدا است . يكی عبادت و خوف از خدا و خدا باوری است . يك خداباوری عجيب در وجود اينها هست ، از خوف خدا میگريند و میلرزند ، گوئی خدا را میبينند ، قيامت را میبينند ، بهشت را میبينند ، جهنم را میبينند . درباره موسی بن جعفر میخوانيم: « حليف السجدش الطويلة و الدموع الغزيرش» ( 1 ) يعنی هم قسم سجدههای طولانی و اشكهای جوشان . تا يك درون منقلب آتشين نباشد كه انسان نمیگريد . سنت دومی كه در تمام اولاد علی عليه السلام [ از ائمه معصومين ] ديده میشود همدردی و همدلی با ضعفا ، محرومان ، بيچارگان و افتادگان است . اصلا " انسان " برای اينها يك ارزش ديگری دارد . امام حسن را میبينيم ، امام حسين رامیبينيم ، زين العابدين ، امام باقر ، امام صادق ، امام كاظم و ائمه بعد از آنها ، در تاريخ هر كدام از اينها كه مطالعه میكنيم ، میبينيم اصلا رسيدگی به احوال ضعفا و فقراء ، برنامه اينهاست ، آن هم [ به اينپاورقی : . 1 منتهی الامال ، ج 2 ص . 222