خود . و سعادت هم جز اين نيست ، پس هدف از خلقت ما اين است كه در
اين دنيا ، هر چه بيشتر از وجود خود و اشياء خارج بهره ببريم ، يعنی "
حداكثر لذت " و " حداقل رنج " را داشته باشيم . و اضافه می‏كنند كه‏
انبياء هم برای همين آمده‏اند كه زندگی انسان را مقرون سعادت يعنی حداكثر
لذت ممكن و حداقل رنج ممكن بكنند ، و اگر انبياء مسئله آخرت را طرح‏
كرده‏اند به دنبال مسئله زندگی است . يعنی چون راهی برای سعادت بشر
تعيين كرده‏اند ، طبعا پيروی كردن از اين راه مستلزم اين بوده كه برايش‏
پاداش معين كنند و مخالفت با آن مستلزم اين بوده كه كيفر معين كنند و
آخرت هم مانند هر مجازاتی كه به تبع وضع می‏شود به تبع دنيا وضع شده است‏
تا قوانينی كه آنها در دنيا می‏آورند لغو و عبث نباشد . چون انبياء
خودشان قوه مجريه نبودند و در دنيا نمی‏توانستند به اشخاص پاداش يا كيفر
دهند ، قهرا عالم آخرتی وضع شد تا پاداش به نيكوكاران و كيفر به بدكاران‏
داده شود .

هدف خلقت از ديدگاه قرآن

ولی ما در قرآن هيچيك از اين حرفها را نمی‏بينيم و به اين صورت نيست‏
. در قرآن يك جا تصريح می‏كند : "« و ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون‏
" ( 1 ) غايت خلقت انسان و موجود ديگری كه آنرا جن می‏نامد را عبادت‏
شمرده است . و اين ممكن است برای فهم ما خيلی

پاورقی :
1 - سوره الذاريات آيه 56 ( و پريان و آدميان را نيافريدم مگر كه‏
عبادتم كنند ) .