اتمام حجت كامل كرده باشد .
سؤال : ما می‏بينيم در خود قرآن تأكيد زيادی شده بر اتحاد . با توجه به‏
اهميت مسئله امامت و حضرت امير ، چطور شده كه اين موضوع در قرآن به‏
طور صريح ذكر نشده و چرا خود پيغمبر در مواقع متعددی اين موضوع را بيان‏
نفرمودند ؟
جواب اين دو مطلب است . يكی اينكه چرا اين موضوع در قرآن به طور
صريح ذكر نشده و ديگر اينكه آيا پيغمبر اكرم اين موضع را در مواقع متعددی‏
بيان فرمود يا نه ؟ و همچنين آيا قرآن كريم اين موضوع را در جاهای مختلف‏
ذكر كرده است يا نه ؟ در مورد مطلب دوم ، حرف ما همين است كه اين‏
مسئله يك مسئله تاريخی است . حتی بسياری از اهل تسنن قبول دارند كه‏
پيغمبر اكرم اين مطلب را در جاهای متعدد بيان كرده است . تنها در غدير
خم نبوده و اين را در كتابهای امامت نوشته‏اند . جمله : « انت منی‏
بمنزلة هارون من موسی الا انه لا نبی بعدی » را حضرت در [ جريان ] تبوك‏
فرمود . و يا جمله : « لا عطين الراية غذا رجلا يحب الله و رسوله و يحبه‏
الله و رسوله » را كه مقام علی ( ع ) را تثبيت می‏كند ، حضرت در خندق‏
بيان نمود . حتی در اوايل بعثت بود كه خطاب به قريش فرمود : هر كس از
شما اول كسی باشد كه با من بيعت می‏كند ، او وصی و وزير ( و حتی وصی و
وزير و خليفه ) من خواهد بود [ و چنين شخصی علی ( ع ) بود ] .
قرآن هم همينطور است ، در يك جا و دو جا نيست . تنها مسئله‏ای كه‏
هست و اتفاقا اين نيز در كتاب خلافت و ولايت طرح شده ، اينست كه چرا
قرآن كريم اسم نبرده است ؟ چون به عقيده ما كه قائليم در قرآن تحريفی‏
صورت نگرفته يعنی چيزی از آن كم و يا