اينكه كسی حرفی میزند ، بعد سخنی میگويد كه ديگر در میماند جواب بدهد و
خجل و شرمنده میشود ، میگوييم فلانی بور شد . دو ريشه برای اين كلمه ذكر
كردهاند كه هر دو به يك ريشه بر میگردد . يك ريشهاش هلاكت است . "
بورا " در لغت عربی يعنی هلاكت . ريشه ديگر آن اين است كه عرب به
زمين به تعبير خودش ميته جرداء ، يعنی زمين مرده لخت و عور كلمه " بور
" اطلاق میكند ( باير هم كه میگويند همين است ) ، زمين مرده ، زمينی كه
حيات ندارد ، زمينی كه هيچ گياهی ندارد ، زمين شورهزار يا شنزاری كه هيچ
اثری از آثار حيات در آن وجود ندارد . هر دو را مفسرين گفتهاند . به نظر
من اين دومی ( مناسبتر است ) . " « و كنتم قوما بورا »" حقيقت اين
است كه اين دلهای شما سرزمينهای مرده بیحيات بیروحی بود . " « و من لم
يؤمن بالله و رسوله فانا اعتدنا للكافرين سعيرا »" ( اول گفت : " ²
لتؤمنوا بالله و رسوله »" وای به حال كسی كه به خدا و رسول خدا ايمان
پيدا نكند و كافر بشود ، بايد بداند كه برای كافران سعيری ( آتشها و
لهيبهای افروخته و گداختهای ) است. و صلی الله علی محمد و آله الطاهرين.
|