برای تذكر ، برای تنبه ، آيا هست متنبهی ؟ راجع به مضمون اين آيه و
معنای اينكه ما قرآن را ساده كرديم برای ذكر و تذكر و تنبه ، مفسرين در
دو كلمه‏اش بحث كرده‏اند . يكی اينكه ما قرآن را ساده كرده‏ايم ، ميسر
كرده‏ايم ، آسان كرده‏ايم ، مقصود از " آسان كرده‏ايم " چيست ؟ بعضی‏
می‏گويند مقصود اين است كه چون خود قرآن حقيقتی است مافوق عالم مادی ،
ما آن را به صورت لفظ و عبارت نازل كرده‏ايم . البته اين فی حد ذاته‏
درست است و مانعی ندارد كه اين آيه لااقل شامل اين هم باشد . برخی ديگر
می‏گويند نه ، خيلی كتابهای آسمانی ديگر هم به صورت لفظ درآمده‏اند ولی‏
قرآن به لسان عربی مبين ( نازل شده است ) كه حتی " عربی " هم يعنی‏
واضح و روشن ، يعنی به بيانی بسيار ساده و روشن ( روشن به معنای فصيح و
بليغ و جذاب ) . ما قرآن را مخصوصا با عباراتی اينچنين زيبا و لطيف‏
برای مردم فرود آورده‏ايم زيرا مردم به اين وسيله بهتر متذكر می‏شوند ، چون‏
شك ندارد كه يك مطلب اگر با بيان فصيح و بليغ گفته بشود اثرش خيلی‏
بيشتر است تا با بيان الكن . هر دو ، مقصود را می‏فهمانند ولی آن نفوذ
می‏دهد در قلب در صورتی كه بيان غيرفصيح نمی‏تواند نفوذ بدهد . كما اينكه‏
خود با آهنگ متناسب بيان كردن ، باز اثری فوق اثر دارد و اگر يك مطلب‏
با زبان فصيح باشد و با آهنگ متناسب با خودش هم قرائت بشود اثرش‏
مضاعف می‏شود . حال اگر خود مطلب هم با قلب انسان پيوند و اتصالی داشته‏
باشد يعنی زبان فطرت انسان باشد اين ديگر نور علی نور علی نور خواهد شد
. قرآن چنين است . اصلا قرآن بقای خودش را مديون همين سه جهت است :
مطلبش زبان فطرت بشر است ، با عباراتی در نهايت فصاحت و بلاغت بيان‏
شده ، و دستور اكيد صادر شده كه قرآن را با قرائت و آهنگ