مشروح بیانات رهبر معظم
انقلاب در دیدار خانواده معظم شهدا، جانبازان و آزادگان استان همدان
16 / 04 / 1383
خداوند متعال را از حضور در این جلسه - که بى گمان جلسه ى صفا و نور و
هدایت است - سپاسگزارم.یاد شهیدان، نام
شهیدان، بازماندگان شهیدان، شخصیت داراى ارزش و متعالى جانبازان و
آزادگان، در هر نقطه یى که حضور داشته باشند، نور، رحمت و هدایت هست.
این برنامه ى همیشگى سفرهاى ماست و من
این برنامه را در میان برنامه هاى سفر فوز و لطف الهى براى خودم به
حساب مى آورم.
یک نکته را ابتدائاً عرض کنم به همین
مناسبت و آن این است که دوستانى که صحبت کردند و اظهار محبت کردند و از
بنده تشکر کردند براى آمدن به این جلسه، من مى خواهم عرض کنم که من از
کسانى که این جلسه را فراهم آورده اند و از یکایک شما برادران و
خواهران عزیز که در این جلسه شرکت کردید، متشکرم.
براى من ارتباط با خانواده ى شهدا و
جانبازان و آزادگان، مغتنمِ حقیقى و قلبى است. اگر مى توانستم با یکایک
جمعى که در این جا حضور دارید، در خانه هاى شما ملاقات کنم، شک نداشته
باشید که این کار را مى کردم؛ اما چون آن ممکن نیست، ناگزیر در چنین
اجتماعى شما را زیارت کردیم و خدا را شاکریم.
مسأله ى شهید و ایثارگرى، کهنه شدنى
نیست؛ این، موتور حرکت جامعه است؛ بعضى ها از این نکته غفلت مى کنند.
این که مى بینید بعضى با سخن، قلم و حرکات خود، نگاهى به ایثار و شهادت
مى اندازند که آن نگاه منفى و ناسپاسانه است، بر اثر غفلت آنهاست؛ نمى
فهمند پاسدارى از حرمت شهیدان و ایثارگران چقدر براى یک جامعه و ملت و
کشور داراى اهمیت است. شما ببینید خون مطهر حسین بن على (علیه السلام)
در کربلا در غربت بر زمین ریخته شد؛ اما بزرگترین مسؤولیتى که بر عهده
ى امام سجاد (علیه الصلاةوالسلام) و زینب کبرى (سلام اللَّه علیها)
قرار گرفت، از همان لحظه ى اول این بود که این پیام را روى دست بگیرند
و به سرتاسر دنیاى اسلام آن را، به شکلهاى گوناگون، منتقل کنند. این
حرکت براى احیاء دین حقیقى و دین حسین بن على و آن هدفى که امام حسین
براى آن شهید شد، یک امر ضرورى و لازم بود. البته اجر الهى براى امام
حسین محفوظ بود؛ مى توانستند او را در بوته ى سکوت بگذارند؛ اما چرا
امام سجاد (علیه السلام) تا آخر عمر - سى سال بعد از او، امام سجاد
زندگى کردند - در هر مناسبتى نام حسین، خون حسین و شهادت اباعبداللَّه
را مطرح کردند؛ آن را به یاد مردم آوردند؟ این تلاش براى چه بود؟ بعضى
خیال مى کنند این کار براى انتقام گرفتن از بنى امیه بود؛ در حالى که
بنى امیه بعدها از بین رفتند. امام رضا (علیه السلام) که بعد از آمدن
بنى عباس است، چرا به ریّان بن شبیب دستور مى دهد مصیبت نامه ى
اباعبداللَّه را در میان خودتان بخوانید؟ آن وقت که بنى امیه نبودند؛
تارومار شده بودند. این کار براى این است که راه حسین بن على و خون او
عَلَم و پرچم حرکت عظیم امت اسلام به سوى هدفهاى اسلامى است؛ این پرچم
باید سرپا بماند؛ تا امروز هم بر سر پا مانده و تا امروز هم هدایت کرده
است.
مهمترین نقطه ى قوت ما در قیام جمهورى
اسلامى، نقطه ى قوت انسانى بود. ما که نه سلاح داشتیم، نه پول داشتیم،
نه سازماندهى داشتیم، نه حزب داشتیم و نه پشتیبانى جهانى؛ ما ملت ایران
در همه ى کشورهاى دنیا یک نقطه را نداشتیم که از قیام، انقلاب و حرکت
ما حمایت و دفاع کنند. آنچه این ملت را پیروز کرد، قدرت نیروى انسانى
بود؛ یعنى آگاهى و ایستادگى؛ همان که امیرالمؤمنین در جنگ صفین فرمود:
«اَلا لایحمل هذا العَلَم الّا اهل البصر والصبر»؛ بصر یعنى بصیرت و
آگاهى؛ صبر یعنى پایدارى؛ فقط اینها هستند که مى توانند این عَلَم را
در دست بگیرند و پیش بروند. قله ى این صبر و بصر شهداى مایند؛ همین
آزادگانى هستند که این جا حضور دارند و همین جانبازان عزیزى هستند که
اینجا نشسته اند. اینها بودند که جان خودشان را در معرض نابودى
گذاشتند؛ از حیات خودشان براى دوام این حرکت و این قیام بزرگ و انسانى
مایه گذاشتند؛ اینها اوج ایثار و مظهر بصر و صبرند؛ مظهر آگاهى و
ایستادگى و پایدارى. آیا کشور ما به آگاهى احتیاج ندارد؟ آیا رسیدن به
آرمانهاى این ملت و این انقلاب احتیاج به پایدارى ندارد؟ آیا در مقابل
شیطنتها و دشمنیها و بغضهاى غارتگران جهانى این ملت احتیاج ندارد که آن
سلاح کارآمد خود را همواره در دست داشته باشد؛ یعنى سلاح اراده،
پایدارى، ایمان و آگاهى؟ اگر احتیاج دارد - که دارد - پس بایستى این
روحیه ى ایمان و آگاهى و پایدارى در قالب احترام به نمادهاى آن در مردم
حفظ شود و نمادها، همین شهدایند؛ همین جانبازانند؛ همین آزادگانند.
اگر من از شهدا احترام مى کنم، اگر
اظهار اخلاص به خانواده هاى شهدا مى کنم، این صِرف یک احساسات خشک و
خالى نیست؛ به معناى این است که این یک راهبرد حقیقى براى ملت ماست؛
یاد شهدا باید گرامى داشته شود. این جوانان عزیز، این خانواده هاى
پُرطاقت، این پدران و مادران، این همسران و فرزندان؛ اینهایى که با صبر
و پایدارى خودشان توانستند این راه طولانى را از این گردنه هاى دشوار
عبور بدهند، بایستى مورد تجلیل قرار بگیرند، تا براى نسل جوان ما و
براى آینده ى کشور ما این پرچم بر سر پا بماند.
دشمن مى فهمد چه کار مى کند؛ آن کسانى
که سعى مى کنند نام ایثارگرى، نام جهاد، نام شهادت، نام صبر و پایدارى
را در کشور ما از ذهنها ببرند، اینها به دشمن ملت ایران خدمت مى کنند.
آن کسانى که یاد شهیدان را گرامى مى دارند، اینها هستند که به ملت
ایران خدمت مى کنند. همین روحیه ى صبر شهیدان عزیز شماست که توانسته
است این ملت را پیش ببرد.
شهداى ما مظهر فضائل انسانى بودند. من
روزها و شبهاى زیادى را با جوانها در دوران جنگ به سر برده ام و از
نزدیک شخصیت، هویت و عظمت روحىِ جوانانى را که بعدها چهره هاى ماندگار
شهید شدند، لمس کرده ام؛ اینها حقیقتاً نمادهاى فضیلت بودند.
در اطلاعاتى که به من داده شد، خواندم
که در بین همین شهداى همدانِ شما، یک سردار سپاهى - که داراى شأن و
موقعیتى هم بوده است - وجود داشته که وقتى مادرش از او مى پرسد تو در
سپاه چه کاره اى، جواب مى دهد: من در سپاه جاروکشى مى کنم. مادرش خیال
مى کرده واقعاً این جوان در سپاه یک مستخدم معمولى است. حتى وقتى براى
این جوان به خواستگارى هم مى روند و خانواده ى دختر سؤال مى کنند پسر
شما چه کاره است، مادرش مى گوید در سپاه مستخدم است! بعد در اجتماعى که
مراسمى بوده، یک نفر داشته سخنرانى مى کرده، این مادر مى بیند آن شخص
خیلى شبیه پسرش است. مى پرسد این شخص کیست. مى گویند این فلانى است؛
یکى از سرداران سپاه. آن مادر، آن وقت پسرش را مى شناسد!
ما مطالبى که در تاریخ خوانده بودیم،
مثل افسانه به گوش ما مى آمد؛ اما آنها را در زندگى واقعىِ خودمان
دیدیم. من این را به جوانها مى خواهم بگویم؛ به فرزندان شهدا و به
خانواده هاى آنها: آن عظمتى که خانواده هاى شهدا و پدرها و مادرها و
همسرها نشان داده اند، از عظمت خود شهدا کمتر نیست. ما مادران و پدرانى
را دیدیم که اینها با حادثه ى سنگین و کوبنده ى فقدان فرزند خودشان مثل
بشارت برخورد کردند؛ چون مى دانستند که فرزند آنها در چه راهى حرکت مى
کند.
من امروز عرض مى کنم: پدران شهداى ما!
مادران شهداى ما! همسران داغدار آنها! فرزندانى که خیلى ها پدران
خودشان را ندیدند یا چند صباحى بیشتر ندیدند! جانبازان عزیزى که سلامت
خودشان را براى سالهاى طولانى از دست داده اند! زحمات شما به توفیق
الهى و به حول و قوه ى الهى بر باد نرفت و خدا به تلاش شما برکت داد و
کار و کشور و ملت شما را از تنگناهاى بزرگى نجات داد.
شما مى بینید اشغالگران امریکایى و
انگلیسى در عراق چه مى کنند؛ نقشه ى استکبار جهانى این بود که
اشغالگران بعثى در کشور ما همین جور با مردم ما رفتار کنند؛ نقشه ى
امریکا و همدستان مستکبر او در دنیا این بود که ملت ایران را ذلیل و
تحقیر کنند. آنها نمى توانستند تحمل کنند که ملتى که دهها سال آن را
تحقیر کرده اند و منابع انسانى و مالى اش را غارت کرده اند، حالا سینه
سپر کند؛ بایستد؛ از تهدیدهاى آنها نترسد و حق خودش را با نیروى خودش
مطالبه کند و به دست بیاورد. امروز مى گویند - آن روز هم مى گفتند - که
نمى خواستند منافع نامشروع آنها به وسیله ى ملت ایران و نظام اسلامى در
این منطقه قطع شود؛ مى خواستند همچنان این منافع نامشروع را داشته
باشند. سگِ زنجیرى آنها همین صدامى بود که امروز دست و پایش را با
زنجیر بسته اند؛ آن روز هم دست و پایش در زنجیر بود. نقشه ى اشغال عراق
از سوى امریکا و انگلیس یک نقشه ى منطقه یى است؛ والّا اگر فقط مسأله ى
عراق بود، اینها با صدام راحت کنار مى آمدند و مى توانستند با صدام
زندگى کنند؛ صدام براى آنها مشکلى نداشت. هر جا سرى بلند مى کرد، مى
زدند توى سرش و تمام مى شد. اینها به صدام کمک کردند؛ صدام در دست
اینها بود. با اشاره ى اینها و با چراغ سبز و کمک اینها مى خواستند ملت
ایران به وسیله ى صدام تحقیر و ذلیل شود که جوانان، شهدا، جانبازان و
خانواده هاى شهدا نگذاشتند؛ این یک افتخار تمام نشدنى است. این چیزى
نیست که زمان بر آن بگذرد و کهنه شود.
من به همه ى گویندگان، نویسندگان و
کسانى که تریبونى در اختیار دارند، توصیه مى کنم: اگر صلاح این کشور و
این ملت را مى خواهند، یاد شهیدان، نام شهیدان، خاطره ى شهیدان و
بازماندگان آنها و جانبازان را گرامى بدارند.
شما فرزندان شهیدان! شما برادران و
خواهران شهیدان! افتخار کنید. فرزندان جانبازان! به چنین پدران و به
چنین برادرانى افتخار کنید؛ اینها مایه ى افتخار یک ملتند. و البته
دشمنان هم بدانند که به توفیق الهى نمى گذاریم و این ملت هم نمى گذارد
که نام شهید و نام شهادت در این کشور فراموش شود؛ و به توفیق الهى
روزبه روز این نام در کشور ما برجسته تر و ماندگارتر خواهد شد و این
افتخار براى کشور ما باقى خواهد ماند.
این را هم بدانید که شهداى ما و
ایثارگران ما در دوران دفاع مقدس و قبل از آن و بعد از آن تا امروز و
همچنین خانواده هایشان، در طول تاریخ اسلام، بعد از شهداى کربلا، نظیر
ندارند؛ اینها حقیقتاً برجستگیهاى خودشان را نشان دادند و همه ى
چیزهایى را که براى ما مثل افسانه به حساب مى آمد - باور مى کردیم، اما
شبیه افسانه بود - اینها تحقق بخشیدند و به آن واقعیت دادند. راه این
عزیزان را نه فقط خانواده هاى شهدا بلکه همه ى ملت ایران باید ادامه
دهند و به رغم عنف دشمن این راه ادامه پیدا خواهد کرد. این راه، راه
ارزشهاست؛ راه تعالى ملت و کشور ایران است؛ راه برافراشتگى پرچم اسلام
است. این راه را - چه دشمنان مستکبر جهانى بپسندند، چه نپسندند؛ چه
بخواهند، چه نخواهند ملت ایران به فضل پروردگار و به توفیق الهى با
همان قوّت و قدرت ادامه خواهد داد.
پروردگارا! رحمت و فضل خود را بر روح
مطهر شهیدان عزیز ما نازل کن. پروردگارا! لطف و فضل و رحمت خود را بر
جانبازان عزیز ما، خانواده هاى شهیدان، همسران جانبازان و فرزندان آنها
شامل و عاید بگردان. پروردگارا! روح مطهر امام بزرگوار ما را - که
سلسله جنبان این راه پرافتخار بوده است - همیشه در سایه ى لطف و فضل
خود روزبه روز متعالى تر بگردان. پروردگارا! ما را قدردان ایثارگران،
شهیدان و خانواده ى شهیدان قرار بده.
والسّلام علیکم و رحمةاللَّه و
برکاته
