بخش شهید آوینی حرف دل موبایل شعر و سبک اوقات شرعی کتابخانه گالری عکس صوتی فیلم و کلیپ لینکستان استخاره دانلود نرم افزار بازی آنلاین
خرابی لینک
 
next page

fehrest page

back page

«احكام روزه»

روزه آن است كه انسان از اذان صبح تا مغرب، از چیزهایى كه بعد بیان مى شود به قصد قربت ـ چنانكه در وضو گذشت ـ و با اخلاص خوددارى نماید.

و مغرب در این مسأله و مسائل بعد ـ بنابر احتیاط واجب ـ وقتى است كه سرخى طرف مشرق كه بعد از غروب آفتاب پیدا مى شود، از بالاى سر انسان بگذرد.

 

نيّت

مسأله ۱۵۵۸ ـ لازم نیست انسان نیت روزه را از قلب خود بگذراند، یا مثلا بگوید فردا روزه مى گیرم، بلكه همین قدر كه بنا داشته باشد به قصد قربت و با اخلاص از اذان صبح تا مغرب كارى كه روزه را باطل مى كند انجام ندهد كافیست، و براى آن كه یقین كند تمام این مدّت را روزه بوده، باید مقدارى پیش از اذان صبح و مقدارى هم بعد از مغرب از انجام كارى كه روزه را باطل مى كند خوددارى نماید.

مسأله ۱۵۵۹ ـ انسان مى تواند در هر شب از ماه رمضان براى روزه فرداى آن نیت كند، و همچنین مى تواند شب اوّل ماه نیت روزه همه ماه را بنماید و تجدید نیت هر شب لازم نیست و بقاى همان نیت كفایت مى كند.

مسأله ۱۵۶۰ ـ وقت نیت روزه ماه رمضان در شب اوّل، از اوّل شب است تا اذان صبح، و در غیر شب اوّل مى شود قبل از اوّل شب هم نیت كرد، مثلا عصر روز قبل نیت داشته باشد كه فردا را روزه بگیرد قربةً الى الله، و بر این نیت باقى باشد اگر چه تا بعد از اذان صبح خوابش ببرد.

مسأله ۱۵۶۱ ـ وقت نیت روزه مستحبّى، از اوّل شب است تا موقعى كه به اندازه نیت كردن به استتار قرص وقت مانده باشد، كه اگر تا این وقت كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده باشد و نیت روزه مستحبّى كند، روزه او صحیح است، و اگر از استتار قرص بگذرد صحّت روزه محلّ اشكال است.

مسأله ۱۵۶۲ ـ كسى كه پیش از اذان صبح بدون نیت روزه خوابیده است، اگر پیش از ظهر بیدار شود و نیت روزه كند چنانچه روزه واجبى باشد كه وقت آن معین است ـ چه روزه ماه رمضان و چه غیر آن مثل این كه نذر كرده باشد روز معینى را روزه بگیرد ـ صحّت روزه اش محلّ اشكال است، و اگر روزه واجبى باشد كه وقت معین ندارد، صحیح است، و در صورتى كه بعد از ظهر بیدار شود، نمى تواند نیت روزه واجب كند، هر چند غیر معین باشد، ولى در قضاى روزه ماه رمضان عدم جواز بعد از ظهر تا عصر بنابر احتیاط است.

مسأله ۱۵۶۳ ـ اگر بخواهد غیر از روزه ماه رمضان روزه دیگرى بگیرد، باید آن را معین بنماید، مثلا نیت كند كه روزه قضا یا روزه نذر یا كفّاره مى گیرم، ولى در ماه رمضان لازم نیست نیت كند كه روزه ماه رمضان مى گیرم، بلكه اگر نداند ماه رمضان است یا فراموش نماید و روزه دیگرى را نیت كند، روزه ماه رمضان حساب مى شود.

مسأله ۱۵۶۴ ـ اگر بداند ماه رمضان است و عمداً نیت روزه غیر ماه رمضان كند، روزه ماه رمضان حساب نمى شود، و همچنین ـ بنابر احتیاط واجب ـ روزه اى كه قصد كرده نیز حساب نمى شود.

مسأله ۱۵۶۵ ـ اگر مثلا به نیت روز اوّل ماه روزه بگیرد، بعد بفهمد دوم یا سوم بوده روزه او صحیح است.

مسأله ۱۵۶۶ ـ اگر پیش از اذان صبح نیت كند و بى هوش شود و در بین روز به هوش آید، بنابر احتیاط واجب باید روزه آن روز را تمام نماید و قضاى آن را نیز به جا آورد.

مسأله ۱۵۶۷ ـ اگر پیش از اذان صبح نیت كند و مست شود و در بین روز به هوش آید، احتیاط واجب آن است كه روزه آن روز را تمام كند و قضاى آن را هم به جا آورد.

مسأله ۱۵۶۸ ـ اگر پیش از اذان صبح نیت كند و بخوابد و بعد از مغرب بیدار شود، روزه اش صحیح است.

مسأله ۱۵۶۹ ـ اگر نداند یا فراموش كند كه ماه رمضان است و پیش از ظهر ملتفت شود، چنانچه كارى كه روزه را باطل مى كند انجام داده باشد یا بعد از ظهر ملتفت شود كه ماه رمضان است، روزه او باطل مى باشد، ولى باید تا مغرب كارى كه روزه را باطل مى كند انجام ندهد، و بعد از ماه رمضان هم آن روزه را قضا نماید، و همچنین است ـ بنابر احتیاط واجب ـ اگر پیش از ظهر ملتفت شود و كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده باشد.

مسأله ۱۵۷۰ ـ اگر بچّه پیش از اذان صبح ماه رمضان بالغ شود، باید روزه بگیرد، و اگر بعد از اذان بالغ شود، روزه آن روز بر او واجب نیست، هر چند احتیاط مستحبّ این است كه اگر پیش از ظهر بالغ شود و نیت روزه كرده باشد، روزه آن روز را تمام كند، و اگر نیت هم نكرده باشد و چیزى از مبطلات روزه را انجام نداده باشد، نیت كند و روزه بگیرد.

مسأله ۱۵۷۱ ـ كسى كه براى به جا آوردن روزه میتى اجیر شده، اگر روزه مستحبّى بگیرد اشكال ندارد، ولى كسى كه روزه قضاى ماه رمضان دارد نمى تواند روزه مستحبّى بگیرد، و همچنین ـ بنابر احتیاط واجب ـ اگر روزه واجب دیگرى داشته باشد، و چنانچه فراموش كند و روزه مستحبّ بگیرد، در صورتى كه پیش از ظهر یادش بیاید روزه مستحبّى او باطل است و مى تواند نیت خود را به روزه واجب غیر معین برگرداند، ولى به روزه واجب معین محلّ اشكال است، و اگر بعد از ظهر ملتفت شود نمى تواند نیت خود را به روزه واجب برگرداند هر چند غیر معین باشد، و این حكم در قضاى روزه ماه رمضان بعد از زوال تا عصر بنابر احتیاط است، و اگر بعد از مغرب یادش بیاید، روزه اش صحیح است.

مسأله ۱۵۷۲ ـ اگر غیر از روزه ماه رمضان روزه معین دیگرى بر انسان واجب باشد ـ مثلا نذر كرده باشد كه روز معینى را روزه بگیرد ـ چنانچه عمداً تا اذان صبح نیت نكند، روزه اش باطل است، و همچنین است بنابر احتیاط اگر نداند كه روزه آن روز بر او واجب است یا فراموش كند هر چند پیش از ظهر یادش بیاید، و كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده باشد.

مسأله ۱۵۷۳ ـ اگر براى روزه واجب غیر معینى ـ مثل روزه كفّارهـ عمداً تا نزدیك ظهر نیت نكند، اشكال ندارد، بلكه اگر پیش از نیت تصمیم داشته باشد كه روزه نگیرد یا تردید داشته باشد كه بگیرد یا نه، چنانچه كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده باشد و پیش از ظهر نیت كند، روزه او صحیح است.

مسأله ۱۵۷۴ ـ اگر در ماه رمضان پیش از ظهر كافر مسلمان شود هر چند از اذان صبح تا آن وقت كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده باشد، روزه او صحیح نیست.

مسأله ۱۵۷۵ ـ اگر در وسط روز ماه رمضان پیش از ظهر یا بعد از آن مریض خوب شود، روزه آن روز بر او واجب نیست هر چند تا آن وقت كارى كه روزه را باطل مى كند انجام نداده باشد.

مسأله ۱۵۷۶ ـ روزى را كه انسان شكّ دارد آخر شعبان است یا اوّل ماه رمضان، واجب نیست روزه بگیرد، و اگر بخواهد روزه بگیرد نمى تواند نیت روزه ماه رمضان كند، و یا نیت كند كه اگر ماه رمضان است روزه ماه رمضان، و اگر ماه رمضان نیست روزه قضا یا مانند آن باشد، بلكه باید نیت روزه واجب دیگرى مانند قضا و یا روزه مستحبّى بنماید، و چنانچه بعد معلوم شود ماه رمضان بوده از ماه رمضان حساب مى شود، و اگر قصد كند آن چه را كه به آن مأمور است انجام دهد و بعد معلوم شود ماه رمضان بوده كفایت مى كند.

مسأله ۱۵۷۷ ـ اگر روزى را كه شكّ دارد آخر شعبان است یا اوّل ماه رمضان، به نیت روزه قضا و مانند آن یا روزه مستحبّى روزه بگیرد و در بین روز بفهمد كه ماه رمضان است، باید نیت روزه ماه رمضان كند.

مسأله ۱۵۷۸ ـ اگر در روزه واجب معینى مثل روزه ماه رمضان، از نیت امساك براى خدا برگردد، یا مردّد شود كه برگردد، و یا این كه قصد كند مفطرى از مفطرات را انجام دهد، یا مردّد شود در انجام مفطر، روزه اش باطل مى شود، اگر چه از قصدى كه كرده توبه نماید و به نیت روزه برگردد و كارى هم كه روزه را باطل مى كند انجام ندهد.

مسأله ۱۵۷۹ ـ آنچه در مسأله قبل گذشت كه روزه واجب معین را باطل مى كند، در روزه واجبى كه وقت آن معین نباشد ـ مانند روزه كفّاره یا نذر غیر معین ـ مبطل نیست، و چنانچه پیش از ظهر دوباره به نیت خود برگردد، روزه او صحیح است.

 

چيزهايى كه روزه را باطل مى كند

مسأله ۱۵۸۰ ـ نُه چیز روزه را باطل مى كند، هر چند بطلان در بعض آنها بنابر احتیاط است:

(اوّل) خوردن و آشامیدن.

(دوم) جماع.

(سوم) استمناء، و مقصود از آن این است كه انسان با خود یا دیگرى، غیر از جماع كارى كند كه منى از او بیرون آید.

(چهارم) دروغ بستن به خدا و پیغمبر و ائمّه معصومین(علیهم السلام).

(پنجم) رساندن غبار به حلق بنابر احتیاط واجب.

(ششم) فرو بردن تمام سر در آب.

(هفتم) باقى ماندن بر جنابت و حیض و نفاس تا اذان صبح.

(هشتم) اماله كردن با چیزهاى روان.

(نهم) قى كردن.

و احكام اینها در مسائل آینده مى آید.

 

۱ ـ خوردن و آشامیدن

مسأله ۱۵۸۱ ـ اگر روزه دار با التفات به این كه روزه دارد عمداً چیزى بخورد یا بیاشامد، روزه او باطل مى شود، چه خوردن و آشامیدن آن چیز معمول باشد مثل نان و آب، چه معمول نباشد مثل خاك و شیره درخت، و چه كم باشد یا زیاد، حتّى اگر رطوبتى از دهان بیرون آورد و دوباره به دهان ببرد و فرو دهد، روزه باطل مى شود، مگر آن كه آن رطوبت در آب دهان به طورى از بین برود كه رطوبت خارج به آن گفته نشود.

مسأله ۱۵۸۲ ـ اگر موقعى كه مشغول غذا خوردن است بفهمد صبح شده، باید لقمه را از دهان بیرون آورد، و چنانچه عمداً فرو ببرد روزه اش باطل است، و به دستورى كه خواهد آمد، كفّاره هم بر او واجب مى شود.

مسأله ۱۵۸۳ ـ اگر روزه دار سهواً چیزى بخورد یا بیاشامد، روزه اش باطل نمى شود.

مسأله ۱۵۸۴ ـ تزریق آمپولى كه به جاى دوا به كار مى رود یا عضو را بى حس مى كند، اشكال ندارد، و احتیاط مستحبّ آن است كه روزه دار از استعمال آمپولى كه به جاى آب و غذا به كار مى رود خوددارى كند.

مسأله ۱۵۸۵ ـ اگر روزه دار چیزى را كه لاى دندان مانده است با التفات به این كه روزه دارد عمداً فرو ببرد، روزه اش باطل مى شود.

مسأله ۱۵۸۶ ـ كسى كه مى خواهد روزه بگیرد، لازم نیست پیش از اذان دندانهایش را خلال كند، ولى اگر بداند یا اطمینان داشته باشد غذایى كه لاى دندان مانده در روز فرو مى رود، چنانچه خلال نكند و چیزى از آن فرو رود، روزه اش باطل مى شود.

مسأله ۱۵۸۷ ـ فرو بردن آب دهان، اگر چه به واسطه خیال كردن ترشى و مانند آن در دهان جمع شده باشد، روزه را باطل نمى كند.

مسأله ۱۵۸۸ ـ فرو بردن اخلاط سر و سینه، تا به فضاى دهان نرسیده اشكال ندارد، ولى اگر داخل فضاى دهان شود، احتیاط واجب آن است كه آن را فرو نبرند.

مسأله ۱۵۸۹ ـ اگر روزه دار به قدرى تشنه شود كه بترسد از تشنگى بمیرد، واجب است به اندازه اى كه از مردن نجات پیدا كند آب بیاشامد، ولى روزه او باطل مى شود، و اگر ماه رمضان باشد باید در بقیه روز از به جا آوردن كارى كه روزه را باطل مى كند خوددارى نماید، و همچنین اگر بترسد كه از نخوردن آب به او ضرر معتنا بهى برسد، یا آب نخوردن براى او موجب حرجى باشد كه عرفاً قابل تحمّل نباشد، كه در این دو صورت مى تواند به اندازه رفع ضرر و حرج آب بیاشامد.

مسأله ۱۵۹۰ ـ جویدن غذا براى بچّه یا پرنده، و چشیدن غذا و مانند اینها كه معمولا به حلق نمى رسد، اگر چه اتّفاقاً به حلق برسد روزه را باطل نمى كند، ولى اگر انسان از اوّل بداند یا اطمینان داشته باشد كه به حلق مى رسد، روزه اش باطل مى شود و باید قضاى آن را بگیرد، و در صورت رسیدن به حلق كفّاره بر او واجب است.

مسأله ۱۵۹۱ ـ انسان نمى تواند براى ضعف روزه را بخورد، ولى اگر ضعف به قدرى باشد كه براى روزه دار عرفاً قابل تحمّل نباشد، خوردن روزه اشكال ندارد.

 

۲ ـ جمـاع

مسأله ۱۵۹۲ ـ جماع روزه را باطل مى كند، اگر چه فقط به مقدار ختنه گاه داخل شود و منى هم بیرون نیاید، و این حكم در جماع با غیر زن در صورت عدم انزال مبنى بر احتیاط است.

مسأله ۱۵۹۳ ـ اگر كمتر از مقدار ختنه گاه داخل شود و منى هم بیرون نیاید، روزه باطل نمى شود.

مسأله ۱۵۹۴ ـ اگر عمداً جماع كند و قصد ادخال به مقدار ختنه گاه داشته باشد و شكّ كند كه به آن اندازه داخل شده یا نه، روزه او باطل و باید قضا نماید، و بنابر احتیاط واجب بقیه روز را امساك كند، ولى كفّاره واجب نیست.

مسأله ۱۵۹۵ ـ اگر فراموش كند كه روزه است و جماع نماید، یا در جماع بى اختیار باشد روزه او باطل نمى شود، ولى چنانچه در بین جماع یادش بیاید یا اختیار برایش پیدا شود، باید فوراً از حال جماع خارج شود، و اگر خارج نشود روزه او باطل است.

 

۳ ـ استمناء

مسأله ۱۵۹۶ ـ اگر روزه دار استمناء كند ـ یعنى به غیر از جماع كارى كند كه منى از او بیرون آید ـ روزه اش باطل مى شود.

مسأله ۱۵۹۷ ـ اگر بى اختیار منى از انسان بیرون آید، روزه اش باطل نیست.

مسأله ۱۵۹۸ ـ هرگاه روزه دار بداند كه اگر در روز بخوابد محتلم مى شود ـ یعنى در خواب منى از او بیرون مى آید ـ جایز است بخوابد، و اگر محتلم شود روزه اش باطل نمى شود، و احتیاط مستحبّ آن است كه از خوابیدن خوددارى كند، مخصوصاً در صورتى كه به سبب نخوابیدن به زحمت نمى افتد.

مسأله ۱۵۹۹ ـ اگر روزه دار در حال بیرون آمدن منى از خواب بیدار شود، واجب نیست از بیرون آمدن آن جلوگیرى كند.

مسأله ۱۶۰۰ ـ روزه دارى كه محتلم شده مى تواند بول كند و استبراء نماید، اگر چه بداند به واسطه بول یا استبراء كردن باقى مانده منى از مجرى بیرون مى آید.

مسأله ۱۶۰۱ ـ روزه دارى كه محتلم شده، اگر بداند منى در مجرى مانده و در صورتى كه پیش از غسل بول نكند بعد از غسل منى از او بیرون مى آید، بنابر احتیاط واجب باید پیش از غسل بول كند.

مسأله ۱۶۰۲ ـ كسى كه مى داند اگر عمداً منى از خود بیرون آورد روزه اش باطل مى شود، در صورتى كه به قصد بیرون آمدن منى مثلا با همسر خود بازى و شوخى كند، اگر چه منى از او بیرون نیاید روزه اش باطل و باید قضا نماید و بنابر احتیاط واجب باید بقیه روز را امساك كند.

مسأله ۱۶۰۳ ـ اگر روزه دار بدون قصد بیرون آمدن منى، مثلا با همسر خود بازى و شوخى كند، چنانچه اطمینان دارد كه منى از او خارج نمى شود، اگر چه اتّفاقاً منى بیرون آید روزه او صحیح است، ولى اگر اطمینان ندارد، در صورتى كه منى از او بیرون آید روزه اش باطل است.

 

۴ ـ دروغ بستن به خدا و پیغمبر (صلى الله علیه وآله وسلم)

مسأله ۱۶۰۴ ـ اگر روزه دار به گفتن یا به نوشتن یا به اشاره و مانند اینها به خدا و پیغمبر (صلى الله علیه وآله وسلم) و ائمّه معصومین (علیهم السلام) عمداً خبرى را به دروغ نسبت بدهد، اگر چه فوراً بگوید دروغ گفتم یا توبه كند روزه او باطل است، و نسبت دادن به دروغ به سایر پیغمبران و اوصیاى آنان على نبینا و آله و علیهم السلام بنابر احتیاط واجب روزه را باطل مى كند، مگر این كه آن نسبت برگردد به خداوند متعال كه در این صورت روزه اش باطل است، و همچنین است نسبت دادن به دروغ به حضرت زهراء (علیها السلام)، مگر این كه آن نسبت برگردد به خداوند متعال و حضرت رسول (صلى الله علیه وآله وسلم) و ائمّه (علیهم السلام)، كه در این صورت روزه اش باطل است.

مسأله ۱۶۰۵ ـ اگر بخواهد خبرى را كه نمى داند راست یا دروغ است و دلیلى بر اعتبار آن ندارد نقل نماید، بنابر احتیاط واجب باید از كسى كه آن خبر را گفته، یا مثلا از كتابى كه آن خبر در آن نوشته شده نقل نماید.

مسأله ۱۶۰۶ ـ اگر خبرى را به اعتقاد این كه راست است به خدا یا پیغمبر (صلى الله علیه وآله وسلم) یا ائمّه (علیهم السلام)نسبت بدهد، و بعد بفهمد دروغ بوده، روزه اش باطل نمى شود.

مسأله ۱۶۰۷ ـ اگر بداند دروغ بستن به خدا و پیغمبر (صلى الله علیه وآله وسلم) و ائمّه (علیهم السلام) روزه را باطل مى كند و چیزى را كه مى داند دروغ است به آنان نسبت دهد و بعد بفهمد آنچه را كه گفته راست بوده، روزه اش باطل است، و بنابر احتیاط واجب بقیه روز را امساك كند.

مسأله ۱۶۰۸ ـ اگر دروغى را كه دیگرى ساخته عمداً به خدا و پیغمبر (صلى الله علیه وآله وسلم) و ائمّه (علیهم السلام)نسبت دهد، روزه اش باطل مى شود، ولى اگر از قول كسى كه آن دروغ را ساخته نقل كند، روزه اش باطل نمى شود.

مسأله ۱۶۰۹ ـ اگر از روزه دار بپرسند كه آیا پیغمبر (صلى الله علیه وآله وسلم) و یا یكى از ائمّه (علیهم السلام) چنین مطلبى فرموده اند، و او جایى كه در جواب باید بگوید: نه، عمداً بگوید: بلى، یا جایى كه باید بگوید: بلى، عمداً بگوید: نه، روزه اش باطل مى شود.

مسأله ۱۶۱۰ ـ اگر از قول خدا یا پیغمبر (صلى الله علیه وآله وسلم) یا یكى از ائمّه (علیهم السلام) حرف راستى را بگوید، بعد بگوید: دروغ گفتم، یا در شب دروغى را به آنان نسبت دهد و فرداى آن روز كه روزه مى باشد بگوید: آنچه دیشب گفتم راست است، روزه اش باطل مى شود.

 

۵ ـ رساندن غبار به حلق

مسأله ۱۶۱۱ ـ بنابر احتیاط رساندن غبار به حلق روزه را باطل مى كند، چه غبار چیزى باشد كه خوردن آن حلال است مثل آرد، یا غبار چیزى كه خوردن آن حرام است مثل خاك.

مسأله ۱۶۱۲ ـ اگر به واسطه باد، غبارى پیدا شود و انسان با این كه متوجّه است مواظبت نكند و به حلق برسد، بنابر احتیاط روزه اش باطل مى شود.

مسأله ۱۶۱۳ ـ احتیاط واجب آن است كه روزه دار بخار غلیظ و دود سیگار و تنباكو و مانند اینها را هم به حلق نرساند.

مسأله ۱۶۱۴ ـ اگر مواظبت نكند و غبار یا دود یا بخار غلیظ و مانند اینها داخل حلق شود، چنانچه یقین یا اطمینان داشته كه به حلق نمى رسد، روزه اش اشكال ندارد، و اگر گمان مى كرده كه به حلق نمى رسد، بنابر احتیاط مستحبّ آن روزه را قضا كند.

مسأله ۱۶۱۵ ـ اگر فراموش كند كه روزه است و مواظبت نكند، یا بى اختیار غبار و مانند آن به حلق او برسد، روزه اش باطل نمى شود.

 

۶ ـ فرو بردن سر در آب

مسأله ۱۶۱۶ ـ اگر روزه دار عمداً تمام سر را در آب فرو برد، اگر چه باقى بدن او از آب بیرون باشد، روزه اش باطل مى شود، ولى اگر تمام بدن را آب بگیرد و مقدارى از سر بیرون باشد، روزه اش باطل نمى شود.

مسأله ۱۶۱۷ ـ اگر نصف سر را یك دفعه و نصف دیگر آن را دفعه دیگر در آب فرو برد، روزه اش باطل نمى شود.

مسأله ۱۶۱۸ ـ اگر شكّ كند كه تمام سر زیر آب رفته یا نه، روزه اش صحیح است، ولى اگر به قصد این كه تمام سر را زیر آب ببرد در آب فرو رود و شكّ كند تمام سر زیر آب رفته یا نه، روزه اش باطل است، ولى كفّاره ندارد.

مسأله ۱۶۱۹ ـ اگر تمام سر زیر آب برود ولى مقدارى از موها بیرون بماند، روزه اش باطل مى شود.

مسأله ۱۶۲۰ ـ سر فرو بردن در غیر آب از مایعات ـ مانند شیر و آب مضاف ـ روزه را باطل نمى كند، و بنابر احتیاط واجب از فرو بردن سر در گلاب اجتناب كند.

مسأله ۱۶۲۱ ـ اگر روزه دار بى اختیار در آب بیفتد و تمام سر او را آب بگیرد، یا فراموش كند كه روزه است و سر در آب فرو برد، روزه او باطل نمى شود.

مسأله ۱۶۲۲ ـ اگر به خیال این كه آب سر او را نمى گیرد، خود را در آب بیندازد و آب تمام سر او را بگیرد، روزه اش اشكال ندارد.

مسأله ۱۶۲۳ ـ اگر فراموش كند كه روزه است و سر را در آب فرو برد، یا دیگرى به زور سر او را در آب فرو برد، چنانچه در زیر آب یادش بیاید كه روزه است یا آن كس دست بردارد، باید فوراً سر را بیرون آورد، و چنانچه بیرون نیاورد روزه اش باطل مى شود.

مسأله ۱۶۲۴ ـ اگر فراموش كند كه روزه است و به نیت غسل سر را در آب فرو برد، روزه و غسل او هر دو صحیح است.

مسأله ۱۶۲۵ ـ اگر بداند كه روزه است و عمداً براى غسل سر را در آب فرو برد، چنانچه روزه او روزه ماه رمضان باشد، روزه و غسل او هر دو باطل است، و همچنین است حكم روزه قضاى ماه رمضانى كه براى خودش به جا مى آورد بعد از زوال بنابر احتیاط، ولى اگر روزه مستحبّ باشد یا روزه واجب دیگرى باشد ـ چه واجب معین باشد، مانند روزه اى كه نذر كرده باشد در روز معین بگیرد، و یا غیر معین باشد مانند روزه كفّاره ـ غسل او صحیح است و روزه اش باطل مى شود.

مسأله ۱۶۲۶ ـ اگر براى آن كه كسى را از غرق شدن نجات دهد، سر در آب فرو برد، اگر چه نجات دادن او واجب باشد، روزه اش باطل مى شود.

 

۷ ـ باقى ماندن بر جنابت و حیض و نفاس تا اذان صبح

مسأله ۱۶۲۷ ـ اگر جنب عمداً در ماه رمضان تا اذان صبح غسل نكند، یا اگر وظیفه او تیمّم است عمداً تیمّم ننماید، روزه اش باطل است، و حكم قضاى ماه رمضان خواهد آمد.

مسأله ۱۶۲۸ ـ اگر در روزه غیر ماه رمضان و قضاى آن از روزه هاى مستحبّى و روزه هاى واجبى كه وقت آن معین است، جنب عمداً تا اذان صبح غسل نكند، روزه اش صحیح است، و احتیاط مستحبّ در روزه واجب آن است كه عمداً بر جنابت باقى نماند.

مسأله ۱۶۲۹ ـ كسى كه در شب ماه رمضان جنب است، چنانچه عمداً غسل نكند تا وقت تنگ شود، بنابر احتیاط واجب تیمّم كند و روزه بگیرد و قضاى آن را هم به جا آورد.

مسأله ۱۶۳۰ ـ اگر جنب در ماه رمضان غسل را فراموش كند و بعد از یك روز یادش بیاید، باید روزه آن روز را قضا نماید، و اگر بعد از چند روز یادش بیاید، باید روزه هر چند روزى را كه یقین دارد جنب بوده قضا نماید، مثلا اگر نمى داند سه روز جنب بوده یا چهار روز، باید روزه سه روز را قضا كند.

مسأله ۱۶۳۱ ـ كسى كه در شب ماه رمضان براى هیچ كدام از غسل و تیمّم وقت ندارد، اگر خود را جنب كند روزه اش باطل است، و قضا و كفّاره بر او واجب مى شود، ولى كسى كه وظیفه اش غسل است، اگر براى تیمّم وقت دارد، چنانچه خود را جنب كند بنابر احتیاط واجب تیمّم كند و روزه بگیرد و قضاى آن را هم به جا آورد.

مسأله ۱۶۳۲ ـ اگر براى آن كه بفهمد وقت دارد یا نه، جستجو نماید و گمان كند كه به اندازه غسل وقت دارد، و خود را جنب كند و بعد بفهمد وقت تنگ بوده و تیمّم كند، روزه اش صحیح است، و اگر بدون جستجو گمان كند كه وقت دارد و خود را جنب نماید و بعد بفهمد وقت تنگ بوده و با تیمّم روزه بگیرد، بنابر احتیاط واجب روزه آن روز را قضا نماید.

مسأله ۱۶۳۳ ـ كسى كه در شب ماه رمضان جنب است و مى داند كه اگر بخوابد تا صبح بیدار نمى شود، نباید غسل نكرده بخوابد، و چنانچه پیش از غسل بخوابد و تا صبح بیدار نشود، روزه اش باطل است، و قضا و كفّاره بر او واجب مى شود.

مسأله ۱۶۳۴ ـ هرگاه جنب در شب ماه رمضان بیدار شود، در صورتى كه اطمینان به بیدارى براى غسل قبل از اذان صبح نداشته باشد، احتیاط مستحبّ آن است كه پیش از غسل نخوابد.

مسأله ۱۶۳۵ ـ كسى كه در شب ماه رمضان جنب است و یقین یا اطمینان دارد كه اگر بخوابد پیش از اذان صبح بیدار مى شود، چنانچه تصمیم داشته باشد كه بعد از بیدار شدن غسل كند و با این تصمیم بخوابد و تا اذان خواب بماند، روزه اش صحیح است.

مسأله ۱۶۳۶ ـ كسى كه در شب ماه رمضان جنب است و مى داند یا احتمال مى دهد كه اگر بخوابد پیش از اذان صبح بیدار مى شود، چنانچه غفلت داشته باشد كه بعد از بیدار شدن باید غسل كند، در صورتى كه بخوابد و تا اذان صبح خواب بماند، بنابر احتیاط باید قضاى آن روز را به جا آورد.

مسأله ۱۶۳۷ ـ كسى كه در شب ماه رمضان جنب است و یقین دارد یا احتمال مى دهد كه اگر بخوابد پیش از اذان صبح بیدار مى شود، چنانچه نخواهد بعد از بیدار شدن غسل كند یا تردید داشته باشد كه غسل كند یا نه، در صورتى كه بخوابد و بیدار نشود، روزه اش باطل و قضا و كفّاره بر او واجب است.

مسأله ۱۶۳۸ ـ اگر جنب در شب ماه رمضان بخوابد و بیدار شود و بداند یا احتمال دهد كه اگر دوباره بخوابد پیش از اذان صبح بیدار مى شود و تصمیم هم داشته باشد كه بعد از بیدار شدن غسل كند، چنانچه دوباره بخوابد و تا اذان بیدار نشود، باید روزه آن روز را قضا كند، و اگر از خواب دوم بیدار شود و براى مرتبه سوم بخوابد و تا اذان صبح بیدار نشود، باید روزه آن روز را قضا كند، و احتیاط مستحبّ آن است كه كفّاره هم بدهد.

مسأله ۱۶۳۹ ـ مراد از خواب اوّل ـ در صورتى كه انسان در خواب محتلم شود ـ خوابى است كه بعد از بیدار شدن بخوابد، و امّا خوابى كه در آن محتلم شده خواب اوّل حساب نمى شود.

مسأله ۱۶۴۰ ـ اگر روزه دار در روز محتلم شود، واجب نیست فوراً غسل كند.

مسأله ۱۶۴۱ ـ هرگاه در ماه رمضان بعد از اذان صبح بیدار شود و ببیند محتلم شده، اگر چه بداند پیش از اذان محتلم شده، روزه او صحیح است.

مسأله ۱۶۴۲ ـ كسى كه مى خواهد قضاى روزه ماه رمضان را بگیرد، هرگاه تا اذان صبح جنب بماند، اگر چه از روى عمد نباشد، روزه او باطل است.

مسأله ۱۶۴۳ ـ كسى كه مى خواهد قضاى روزه ماه رمضان را بگیرد، اگر بعد از اذان صبح بیدار شود و ببیند محتلم شده و بداند پیش از اذان محتلم شده است، روزه او بنابر احتیاط باطل است، ولى چنانچه وقت قضاى روزه تا آمدن ماه رمضان دیگر تنگ است، مثلا پنج روز روزه قضاى ماه رمضان دارد، و پنج روز هم به ماه رمضان مانده است، بنابر احتیاط واجب آن روز را روزه بگیرد و بعد از ماه رمضان هم روز دیگرى را روزه بگیرد.

مسأله ۱۶۴۴ ـ اگر در روزه واجبى غیر قضاى روزه ماه رمضان، از روزه هایى كه مثل روزه كفّاره وقت معینى ندارد، عمداً تا اذان صبح جنب بماند، روزه اش صحیح است، و احتیاط مستحبّ آن است كه غیر از آن روز، روز دیگرى را روزه بگیرد.

مسأله ۱۶۴۵ ـ اگر زن پیش از اذان صبح در ماه رمضان از حیض یا نفاس پاك شود و عمداً غسل نكند، یا اگر وظیفه او تیمّم است عمداً تیمّم نكند، روزه اش باطل است، و در غیر روزه ماه رمضان باطل نیست، اگر چه احتیاط مستحبّ غسل كردن است.

مسأله ۱۶۴۶ ـ اگر زن پیش از اذان صبح در ماه رمضان از حیض یا نفاس پاك شود و براى غسل وقت نداشته باشد، باید تیمّم نماید، و بنابر احتیاط واجب تا اذان صبح بیدار بماند ، و همچنین است حكم جنب در صورتى كه وظیفه اش تیمّم باشد.

مسأله ۱۶۴۷ ـ اگر زن نزدیك اذان صبح در ماه رمضان از حیض یا نفاس پاك شود و براى هیچكدام از غسل و تیمّم وقت نداشته باشد، روزه اش صحیح است.

مسأله ۱۶۴۸ ـ اگر زن بعد از اذان صبح از خون حیض یا نفاس پاك شود، یا در بین روز خون حیض یا نفاس ببیند اگر چه نزدیك مغرب باشد، روزه او باطل است.

مسأله ۱۶۴۹ ـ اگر زن غسل حیض یا نفاس را فراموش كند و بعد از یك روز یا چند روز یادش بیاید، روزه هایى كه گرفته صحیح است، و احتیاط مستحبّ آن است كه قضاى آنها را بگیرد.

مسأله ۱۶۵۰ ـ اگر زن پیش از اذان صبح در ماه رمضان از حیض یا نفاس پاك شود و در غسل كردن كوتاهى كند و تا اذان غسل نكند، روزه اش باطل است، ولى چنانچه كوتاهى نكند ـ مثلا منتظر باشد كه حمام زنانه شود ـ اگر چه سه مرتبه بخوابد و تا اذان غسل نكند، در صورتى كه تیمّم كند روزه او صحیح است، و اگر از تیمّم هم متمكّن نباشد، روزه او بدون تیمّم هم صحیح است.

مسأله ۱۶۵۱ ـ اگر زنى كه در حال استحاضه كثیره است غسلهاى خود را به تفصیلى كه در احكام استحاضه گذشت به جا آورد، روزه او صحیح است، و در استحاضه متوسّطه اگر چه غسل نكند، روزه اش صحیح است.

مسأله ۱۶۵۲ ـ كسى كه مسّ میت كرده ـ یعنى جایى از بدن خود را به بدن میت رسانده ـ مى تواند بدون غسل مسّ میت روزه بگیرد، و اگر در حال روزه هم میت را مس نماید، روزه او باطل نمى شود.

 

۸ ـ اماله كردن

مسأله ۱۶۵۳ ـ اماله كردن با چیز روان اگر چه از روى ناچارى و براى معالجه باشد، روزه را باطل مى كند.

 

۹ ـ قى كردن

مسأله ۱۶۵۴ ـ هرگاه روزه دار عمداً قى كند ـ اگر چه به واسطه مرض و مانند آن ناچار باشد ـ روزه اش باطل مى شود، ولى اگر سهواً یا بى اختیار قى كند اشكال ندارد.

مسأله ۱۶۵۵ ـ اگر در شب چیزى بخورد كه مى داند به واسطه خوردن آن، در روز بى اختیار قى مى كند، روزه اش باطل نمى شود، و احتیاط مستحبّ آن است كه روزه آن روز را قضا نماید.

مسأله ۱۶۵۶ ـ اگر روزه دار بتواند از قى كردن خوددارى كند، چنانچه براى او ضرر و مشقّت نداشته باشد، باید خوددارى نماید.

مسأله ۱۶۵۷ ـ اگر مثلا مگس در گلوى روزه دار برود، چنانچه ممكن باشد بدون قى كردن آن را بیرون بیاورد، باید بیرون آورد، و روزه او صحیح است، ولى اگر ممكن نباشد، چنانچه طورى باشد كه به فرو دادنش خوردن صدق مى كند، باید بیرون آورد هر چند به واسطه قى كردن باشد و روزه اش باطل است، و اگر خوردن صدق نمى كند، باید بیرون نیاورد و روزه اش صحیح است.

مسأله ۱۶۵۸ ـ اگر سهواً چیزى را فرو ببرد و از حلق گذشته باشد و پیش از رسیدن به معده یادش بیاید كه روزه است، بیرون آوردن آن لازم نیست و روزه او صحیح است.

مسأله ۱۶۵۹ ـ اگر یقین داشته باشد كه به واسطه آروغ زدن، چیزى از گلو بیرون مى آید، بنابر احتیاط واجب نباید عمداً آروغ بزند، ولى اگر یقین نداشته باشد اشكال ندارد.

مسأله ۱۶۶۰ ـ اگر آروغ بزند و چیزى در دهانش بیاید، باید آن را بیرون بریزد، و اگر بى اختیار فرو رود، روزه اش صحیح است.

 

احكام چيزهايى كه روزه را باطل مى كند

مسأله ۱۶۶۱ ـ اگر انسان عمداً و از روى اختیار كارى كه روزه را باطل مى كند انجام دهد، روزه او باطل مى شود، و چنانچه از روى عمد نباشد اشكال ندارد، ولى جنب اگر بخوابد و به تفصیلى كه در مسأله «۱۶۳۶» گذشت تا اذان صبح غسل نكند، روزه او باطل است.

مسأله ۱۶۶۲ ـ اگر روزه دار سهواً یكى از كارهایى كه روزه را باطل مى كند انجام دهد و به خیال این كه روزه اش باطل شده عمداً دوباره یكى از آنها را به جا آورد، روزه او باطل مى شود.

مسأله ۱۶۶۳ ـ اگر چیزى به زور در گلوى روزه دار بریزند، روزه او باطل نمى شود، ولى اگر اكراهش كنند كه روزه خود را باطل كند ـ مثلا به او بگویند اگر غذا نخورى ضرر مالى یا جانى به تو مى زنیم ـ و خودش براى جلوگیرى از ضرر چیزى بخورد، روزه او باطل مى شود.

مسأله ۱۶۶۴ ـ روزه دار نباید جایى برود كه مى داند یا اطمینان دارد چیزى در گلویش مى ریزند یا اكراهش مى كنند كه خودش روزه خود را باطل كند، و اگر برود و چیزى در گلویش بریزند یا از روى ناچارى خودش كارى كه روزه را باطل مى كند انجام دهد، روزه او باطل مى شود، بلكه اگر قصد رفتن كند اگر چه نرود، روزه اش باطل است.

 
 Copyright © 2003-2013 - AVINY.COM - All Rights Reserved